Van Thessaloniki naar Amsterdam

Alweer de laatste dag van mijn reis, dat was een van de eerste dingen die door m’n hoofd schoot toen ik wakker werd. Dat ging wel gepaard met ‘pfff warm’. Ondanks dat ik met open ramen had geslapen en dat de ventilator aan stond, was het heel erg warm in mijn kamer. Tijd dus om rustig op te staan, de laatste spullen in m’n backpack te stoppen en voor de laatste keer uit te checken. Ik liet m’n tas nog wel in het hotel.
Rond half tien was ik onderweg. Op het programma vandaag stonden alleen twee musea, dus ik kon rustig aan doen. Op de heenweg bekeek ik nog wat kerkjes. Wel vooral van de buitenkant, want ik zit inmiddels wel over de limiet van het aantal kerken dat je kunt zien in een vakantie. Op een gegeven moment geloof je het wel.

Het eerste museum was het archeologische museum. Hier verwachtte ik eigenlijk niet zo veel van. Plezierige verrassing bij de entree: als student kon ik gratis naar binnen. Ben ik even blij dat de UvA me net voorzien heeft van een studentenkaart die nog tot 2017 geldig is, haha. Het museum was behoorlijk interessant. Het was vrij modern opgezet en er was een heel interessante tijdelijke expositie over de Joodse bevolking van Thessaloniki. In de vaste collectie zit een expositie met als thema ‘het goud van Macedonië’, met allemaal gouden munten, ringen, kronen, versierde vazen enzovoort. Aansprekend onderwerp vond ik! Verder was het natuurlijk wat je verwacht van een archeologisch museum in Griekenland: veel beelden, veel vazen en vooral veel opgegraven spullen uit graven. Maar best interessant om te zien! Ik heb nog niet zoveel musea bezocht deze reis dus dit kon m’n interesse bijna anderhalf uur vasthouden.

Na even wat zon meegepakt te hebben (laatste dag he!), stak ik de straat over naar het andere museum. Dit museum is helemaal gericht op de Byzantijnse cultuur. Daar wist ik heel weinig vanaf, dus leuk om te zien. Nadat Rome in de derde of vierde eeuw uit elkaar viel, ontstond het Byzantijnse rijk met Constantinopel (inmiddels Istanbul) als hoofdstad. Thessaloniki was de tweede stad. Op momenten dat Constantinopel onder druk stond (bijvoorbeeld door de kruistocht), werd Thessaloniki de belangrijkste stad van het rijk. Het duurde tot in de veertiende eeuw, dus bijna 1000 jaar bestuurde het Byzantijnse rijk een groot deel van Europa. Ik heb veel mozaïeken gezien, veel beelden, fresco’s en natuurlijk de afbeeldingen van heiligen die ik verwacht had. Er werd echter ook aandacht besteed aan de kastelen die gebouwd waren en het dagelijkse leven. Wel interessant, ik heb me een uurtje goed vermaakt. Opvallend was dat er bijna niemand in het museum was, er waren veel zalen waar ik alleen was en dan voel je je wel aardig bekeken door de suppoosten. Luxeprobleem he, haha.

Vervolgens ben ik teruggelopen via de waterlijn. Zonde dat Thessaloniki geen strand heeft, want dan was ik nog even een uurtje gaan liggen. Nu heb ik vooral rustig aan gedaan, nog wat sfeer geproefd door rustig op een bankje een ijsje te eten en natuurlijk had ik ook alle tijd voor een echte Griekse maaltijd. Dit keer was het souvlaki, lekker hoor. Het eten ga ik wel missen! Thessaloniki verder niet echt. Het is een prima stad voor één of twee dagen: er zijn interessante musea, het is mooi weer, er zijn veel kerken te bezichtigen, je kunt er prima eten en drinken, maar het is allemaal niet spectaculair. Bovendien is het er wel heel erg warm in de zomer en zijn er rare openingstijden. Ik weet niet of ik verzadigd ben door de vele steden die ik heb gezien, maar Thessaloniki zou ik niet aanraden voor een stedentrip. Ik heb me er goed vermaakt, maar dat kan ook op andere plekken.

Rond drie uur was ik weer in het hotel om m’n tas op te halen. Met de bus naar het vliegveld (er gaat een gewone stadsbus, ideaal want deze trip van zo’n 40 minuten kost maar 80 cent), waar ik ruim op tijd arriveerde. Daar was ik heel blij mee, want wat een chaos. Enorme rijen voor de incheckbalies… In de stad was er weinig van te merken, maar op het vliegveld was het duidelijk vakantieperiode. En wat een raar systeem hanteren ze! Je moet zelf inchecken, eigenlijk vooraf maar dat had ik niet gedaan omdat ik dan iets zou moeten printen onderweg en dat is niet handig. Dus staan er zelfserviceautomaten (ik heb ’t laten doen door een vliegveld-meisje). Met je boardingpass ga je door naar de bagage-drop off. Je krijgt dan zo’n bagagesticker, maar moet je bagage meenemen. Rare invulling van het woord drop-off he? Vervolgens mag je weer in de rij voor de bagagecontrole, want daar gooien ze je koffer echt op de band. De volgende rij begint een paar meter verder: die voor de handbagagecontrole. Deze rij was de langste, maar liep gelukkig wel door. Het boarden zou de volgende stap zijn, maar dit ging ook echt op z’n Grieks. Eerst werd het een andere gate dan dat op het ticket stond. Van vier naar zes, twintig meter verderop, geen probleem. Het boarden begon een kwartier later dan op het ticket stond. Ook geen probleem, normaal gesproken… Maar er was maar één grondstewardess, alles kwam op haar neer. Zou ook geen probleem moeten zijn, maar er waren ook nog allemaal ‘lastige’ passagiers. Vooraan in de rij stond een man met twee zoontjes. Wat er aan de hand was weet ik niet, maar het duurde zeker tien minuten en talloze telefoontjes voordat zij het vliegtuig in konden. De rest van de rij stond geduldig te wachten. Het zal je vast niet verbazen dat het vliegtuig al lang en breed opgestegen had moeten zijn toen we eindelijk aan boord konden.

Het feest leek zich nog even door te zetten in het vliegtuig: de rij voor me een krijsende baby, de rij daarvoor een kleuter en de rij daar weer voor nog eentje. Die jongens hadden elkaar al helemaal gevonden en waren op stoelen aan het springen en met auto’s door het vliegtuig aan het rijden. Kinderparadijs, zo’n vliegtuig. Gelukkig heb ik de rest van de vlucht er weinig last van gehad. Met ruim een half uur vertraging kwamen we aan in München. Onderweg vlogen we opeens weer over wolken, ik was bijna vergeten hoe die eruit zagen. Aegean Airlines beviel prima: vriendelijke stewardessen en goed eten (een lekkere soort rijst, die ik niet van thuis ken, met gehaktballetjes). Ja, doe maar luxe: ik vloog met een maatschappij waarmee je gewoon koffers mag meenemen en nog eten en drinken krijgt onderweg.

Met een half uur vertraging kwamen we aan in München. Daar heb ik anderhalf uur gewacht op m’n vlucht naar huis, wat verder allemaal prima ging. Om half elf stond ik weer op Nederlandse bodem en zat het avontuur erop.