Istanbul - dag 1

Vandaag was de eerste van twee dagen Istanbul. Met mijn kamergenoten heb ik oa een moskee, een bazaar en de Basilica Cisterne bezocht.

Mijn nieuwe kamer was een gelukje: ik bleek super leuke kamergenoten te hebben! Toen ik eenmaal ontwaakt was uit mijn coma (zo rond elf uur) en voor het eerst het genot mocht ervaren van een douche met een zak rond m’n voet (tape mocht niet nat worden), werd de rest van de kamer ook langzaam wakker. Ik bleek twee Zweden als kamergenoten te hebben, Poyan en Jonas. We besloten om samen op weg te gaan naar de toeristische highlights. Via de grote winkelstraat (Istiklal) en de Galata Tower liepen we naar de brug over de rivier. Mooi uitzicht over Istanbul! Daarna was het tijd voor de eerste moskee. Groot feest, want dan moeten schoenen uit (een langdurig proces met die stomme voet van me), een sjaal over je haar en een lange rok aan. De moskee was mooi! Echt even een rustpunt in de hectiek, we zijn lekker op de grond gaan zitten om even bij te komen en het goed op ons te laten inwerken. Na de moskee doken we de kruidenbazaar in. Ik had de bazaar exotischer en meer 1001nacht verwacht. Nu waren het vooral veel winkeltjes met rommel naast elkaar. Maar wel leuk om er rond te dwalen, vooral omdat je steeds verder van de toeristische massa af raakt. Vervolgens zijn we weer naar een moskee gegaan, lekker heuvelop en heuvelaf de hele tijd.

We wilden ook een aquaduct opzoeken, maar we hadden een vrij belabberde kaart die niet erg duidelijk was. We waren al een tijd onderweg, hadden nog niets gegeten en het was warm. Er waren al wel liters water doorheen gegaan, overal te koop voor bijna niets. Rond drie uur zaten we in een niet zo heel toeristisch straatje daarom aan ons ‘ontbijt’: de beste kipkebab die ik ooit heb gehad. Super lekker eten! Wel een uitdaging om iets te bestellen bij mensen die niet meer Engels kunnen dan ‘tsjieken’. Doe maar kip dan, en we zien wel in wat voor broodje ofzo het komt. Uiteindelijk wel zowaar één Turks woord geleerd: ekmek is brood. Wat voor brood is dan nog maar de vraag. ;-)

Na een break van meer dan een uur gingen we verder. Het aquaduct gingen we niet vinden, ontdekten we al snel. Ons volgende doel werd de Basilica Cisterne. Dat onze kaart niet meer dan een indicatie gaf van waar dat ding zich ongeveer moest bevinden was inmiddels wel duidelijk, dus besloten we de weg gaan vragen aan voorbijgangers. Helaas sprak helemaal niemand Engels, dus ze stuurde ons steeds rechtdoor en dan ‘toe ze left’! Blijkbaar leren ze wel het woord voor links, maar niet voor rechts. Werd reuze vermakelijk na een tijdje, alhoewel we wel steeds vermoeider werden en we dat ding nu wel wilden vinden. We waren dan ook heel gelukkig toen we eindelijk een bord zagen met daarop ‘Basilica Cisterne’. Toen ontdekten we dat het in het Turks heel anders heet, en dat de meeste mensen dus waarschijnlijk echt geen idee hadden waar we naar toe wilden. Toch grappig dat ze je op goed geluk toch een kant op sturen.

Uiteindelijk was de Basilica Cisterne wel heel erg de moeite waard! Toen ik binnen kwam viel m’n mond echt open, wauw! Met de tram zijn we teruggegaan naar de omgeving van het hostel. We zagen op de kaart (inmiddels hadden ween fatsoenlijke kaart) dat het niet zo ver moest zijn naar de halte…. Hemelsbreed was het inderdaad niet ver, maar wat de kaart niet vertelde was dat het stijl bergop ging. En we hadden al zo ver gelopen… Enigszins gesloopt kwamen we warm, vies en plakkerig uiteindelijk aan in het hostel. Mijn voet protesteerde behoorlijk, maar dat was niet zo vreemd: ik had veel meer gelopen dan dat ik vooraf verwacht had dat ik zou kunnen doen. Ons avondeten hebben we daarom in de buurt van het hotel gezocht, we aten in een wat louche tentje. Weer een les geleerd: niet vlak na zonsondergang gaan eten, want dan doen alle Ramadan-mannen dat ook. We werden ook echt aan een tafeltje aan de straat geparkeerd, vermoedelijk omdat ik anders de enige vrouw binnen zou zijn. Het eten was wel heel goed! Dit adres werd ook ergens aangeraden als een van de beste kebabtenten van Istanbul en dat was wel terecht.

Terug in het hostel ben ik gesloopt rond half twaalf gaan slapen. Rond drie uur werd ik wakker door onze vierde kamergenoot, een Nederlandse jongen die echt niets van de omgangsvormen in een hostel heeft begrepen. Meneer vond het nodig om het grote licht aan te doen en meerdere keren tegen me te gaan praten. Ja, om drie uur ’s nachts. Ja, ik sliep. Ja, als iemand tegen je blijft praten en je in de spotlight ligt, word je wel wakker… en zeker als even later zijn telefoon ook keihard af gaat, en hij daar tot vijf keer toe niets aan doet. Ik kon dus m’n bed uit om hem wakker te maken om z’n telefoon uit te zetten. Een half uur later was ik nog klaarwakker en kwamen de Zweden ook terug. Daar heb ik dus nog een uurtje gezellig mee lopen ouwehoeren voordat ik nog een paar uur sliep. Ik heb veel met ze gelachen, maar had toch echt liever gewoon doorgeslapen.