Van Istanbul naar Varna

Een echte reisdag. Weinig 'bezocht', wel genoeg gezien en beleefd.

Om kwart voor zeven ging de wekker. Toen ik mijn tanden stond te poetsen kwam ik Jonas, een van de Zweden tegen…. Die ging net slapen. Ik was blij hem te zien want ik had twee super toffe dagen gehad met de jongens! Dus elkaar een knuffel gegeven en een fijne vakantie gewenst, raar om zo na een paar dagen weer afscheid te nemen. Ook dat hoort bij het reizigersleven, maar leuk is het dan niet altijd.
Ik werd met een shuttlebusje naar het grote busstation gebracht. Dit is een van de meest surrealistische plekken waar ik ooit ben geweest. Honderden, misschien wel duizenden bussen, de meeste ondergronds in aftandse parkeerkelders. Overal garages, winkeltjes, romakinderen en hun families, buschauffeurs die slapen in de bagageruimte en heel, heel, heel veel bussen. Echt bizar. Ik had zelf nooit mijn goede bus gevonden die me verder zou brengen als ik er niet voor afgezet was.

Na een half uurtje wachten vertrokken we voor een 8 uur durende reis. Eerst nog door Istanbul, gaaf om zo nog wat meer van de stad te zien. Met het shuttlebusje was ik bijvoorbeeld nog door een straat gereden met zeker 30 bruidsjurkenwinkels. Apart om te zien! Al snel reden we echter de stad uit, door het Turkse platteland. Onderweg werden we goed verzorgd door een soort stewardess die rondging met koffie, thee, koekjes en water. Gratis! Goed voor elkaar dus. De airco loeide ook vrolijk maar niet al te hard, ik had niemand naast me zitten… Ik heb lekker geslapen, gepuzzeld en ben begonnen met het typen van het reisverslag. Bovendien had iedereen een tv-scherm. Een stuk of elf zenders, helaas alleen maar Turkse ellende. Ik had stiekem gehoopt op de Olympische Spelen, haha! Maar er was ook een camera gericht vanuit de chauffeur op de weg, fijn om zo mee te kunnen kijken en zien waar je naar toe gaat. Dan vliegt de tijd ook zo voorbij.

Conclusie aan de grens: de Bulgaren zijn nu al leuker dan de Turken. Ik won een wedstrijdje staren met een leuke politieagent, die nadat ik begon te lachen vrolijk knipoogde en uiteindelijk wegkeek. Wel raar om eerst aan de Turkse kant van de grens een stempel te halen en daarna honderd meter verderop weer je paspoort in te moeten leveren. Ook de bagageruimte moest even open aan de Bulgaarse kant, alhoewel ze binnen vijf minuten waren uitgekeken. Temperatuur aan de grens: 33 graden, strakblauwe lucht.

Bulgaristan (hihi, zo noemen de Turken het echt) was direct anders dan Turkije. De weg was dramatisch de eerste kilometers, maar het uitzicht over de bergen fenomenaal. Wat in het Turkse deel nog wat heuvels leken waar ze soepeltjes een weg hadden overheen gelegd, werd nu opeens een serieus gebergte met allerlei haarspeldbochten en een fantastisch uitzicht. Ik was blij dat ik deze rit niet ’s nachts deed, wat ik ook had overwogen, maar overdag. Dit had ik niet willen missen! De bus ging ook door sommige typisch Oost-Europese dorpjes, en dat is waar ik naar op zoek was deze reis. Dus absoluut geen spijt van deze manier van reizen tot nu toe! Het is intensief om zo lang en veel onderweg te zijn, maar ik zie wel veel van de landen waar ik doorheen reis.

Met een klein uurtje vertraging kwamen we in Varna aan. Ik vond al snel m´n hostel (Flag Hostel). Weer leuke kamergenoten, wel een iets minder hostel in vergelijking met die in Istanbul. Het super vriendelijke personeel nam me mee naar een echt Bulgaars restaurantje. Een van de meiden was een local, de andere was een Ierse die er nog maar tien dagen werkte. Met de Ierse leuk zitten kletsen en fantastisch gegeten. Uiteindelijk waren we samen 15 leva kwijt, het astronomische bedrag van 7,65 euro… En dat met zes drankjes erbij. Leuk land hoor, Bulgarije. ;-)

In het hostel nog even zitten laptoppen en kletsen met de rest, ik wilde op tijd gaan slapen… maar helaas, opeens was de deur van m’n kamer op slot. Heel vreemd, want de roomies die ik had ontmoet waren al lang weg en de deur was nog open. Uiteindelijk tot vijf uur op de bank geslapen in de ‘woonkamer’, omringd door goede zorgen en hulp van de rest van het hostel, haha. Daarna kon ik eindelijk weer m’n kamer in, bij mijn eigen spullen en vooral bij m’n lenzenvloeistof. Met alle airco en ventilatoren is de lucht super droog, dus ik was heel blij dat m’n lenzen uit konden en ik m’n bed in kon duiken.