Sofia en reis naar Belgrado
Blijf op de hoogte en volg Danielle
30 Juli 2012 | Bulgarije, Sofia
Niet de beste dag van mijn reis. Sofia was een uitdaging, en veel gereisd vandaag. Hoogtepunt was wel dat mijn voet weer tapevrij is.
Daar zit je dan, om zes uur ’s ochtends in Sofia. Je kijkt eens naar buiten en besluit dat het er vrij deprimerend uit ziet. Na bijna twee uur wachten op de opening van het international ticket office ontdek je dan ook nog eens dat de trein die je wilt nemen, niet meer bestaat. In plaats van de trein om 12 uur, zou ik de trein van acht uur moeten nemen. Weer een nachttrein, en dan ook nog eentje die rond vier uur ’s ochtends zou aankomen. Ik had al een hostel geboekt en zag het niet echt zitten om nog een nacht in de trein door te brengen. Ook het idee me tot acht uur te moeten vermaken in Sofia sprak me niet echt aan. Dus op zoek naar een alternatief: de bus! Ik miste net de bus van half acht, die iets te laat was vertrokken, maar om vier uur kon ik nog wel mee. Prima!
Rond half negen kon ik dus op weg om het fantastische Sofia te gaan ontdekken. Ik vroeg aan iemand de weg naar het ‘city center’, kreeg te horen dat dat met tram 6 was en bij de tramhalte kwam ik een jongen tegen die er ook naar toe moest. Klinkt opeens te mooi om waar te zijn he, op deze ochtend die niet echt succesvol verloopt? Dat was het natuurlijk ook. Ik werd keurig gedropt voor het ‘city center sofia’, een fantastisch shoppingcenter waar alleen de supermarkt nog maar open was. Uit arren moede besloot ik om dan maar in het park ernaast op een bankje te gaan liggen. Er waren alleen zoveel honden die daar werden uitgelaten en dus los rond liepen, dat dat ook echt niet relaxed was. Ik was moe, verdwaald en was het zat. Mijn talent om de weg te vragen liet ons in Istanbul in de steek en nu ook, want iedereen verwees me door naar dat stomme shoppingcenter. Gelukkig kwam toen het eerste teken van verbetering: de McDonalds! Ook in Bulgarije hebben ze blijkbaar Euroknallers, want voor een kleine beker cola (ik kon wel wat energie gebruiken) en een hamburger (ontbijt) was ik samen precies een euro kwijt. Belangrijker was dat er natuurlijk wifi was in het restaurant en dat ik kon uit zoeken waar ik was en hoe ik in het centrum kwam.
Al snel ging ik vol goede moed dus weer op weg. Natuurlijk zat het tegen: na een uur heuvel op te hebben gelopen (en oké, af en toe ook een heuveltje af) was ik nog niet in de buurt van een centrum. Mensen stuurden me ook allerlei kanten op. Ik had inmiddels wel door dat ik niet moest vragen naar het centrum, maar naar de kathedraal die daar staat. Zelfs mensen die geen Engels konden herkenden de naam. Uiteindelijk kwam het allemaal goed toen ik de weg vroeg aan tien mensen tegelijk die bij een bushalte stonden. Een Bulgaars omaatje pakte me bij m’n arm en sleepte me een bus in. Ik moest maar uitstappen bij de universiteit, dan zou het goedkomen. Een kaartje had ik niet, er werd ook niet omgeroepen bij welke halte gestopt werd, maar op wonderbaarlijke wijze stapte ik zowaar bij de goede halte uit. Het bleek vlakbij de VVV te zijn en daar kreeg ik een kaart. Of eigenlijk zelfs drie kaarten van Sofia én een kaart van Belgrado, dan had ik die maar alvast. De supervriendelijke jongen gaf me ook een stadswandeling mee die ik in een paar uur kon doen en vertelde me meer dan dat ik wilde weten over de stad.
Voor de liefhebbers van leedvermaak heb ik nu slecht nieuws: vanaf hier ging het allemaal eigenlijk prima. Sofia bleek zowaar mooie kanten te hebben. Nu ik in de bewoonde wereld was, kon ik ook wat makkelijker op een bankje zitten om even te pauzeren. Er waren allerlei mooie kerken (het volledige assortiment eigenlijk, want ik heb ook een moskee en een synagoge gezien), er waren ijsjes onderweg, het zonnetje scheen nog steeds onbarmhartig op m’n hoofd maar na berichten uit Nederland over een overstroming kon ik dat niet erg vinden, mijn voet deed het eindelijk gewoon zonder zeuren…. Eigenlijk had ik het gewoon weer reuze naar m’n zin. En dat ondanks het feit dat er in Sofia behalve kerken vrij weinig te zien is, haha! Ik begon zelfs geluk te hebben: ik was precies op tijd voor het wisselen van de wacht bij het parlement. Al met al kan ik zeggen dat de wijken buiten het centrum foeilelijk zijn, maar dat het centrum van Sofia wel oké is als je er helemaal niets van verwacht.
De wandeling die ik volgde bleek vlakbij het station uit te komen, dus ruim op tijd zat ik weer op het oh zo sfeervolle Sofia Centraal. Daar nog even wat te eten gehaald, mijn laatste leva uitgegeven aan een milkshake, tas opgehaald uit de bagageruimte, via het gratis wifi even Twitter en het Nederlandse nieuws bijgelezen… best relaxed ging ik de bus in.
Natuurlijk viel ik als een blok in slaap, want in een bus kan ik echt super goed slapen en zeker als het warm is. Na twee uur waren we bij de grens. Duurde een half uur ofzo, waarin het snikheet werd in de bus omdat de motor uitstond en de airco dus ook. Eerst allemaal de bus uit aan het Bulgaarse deel om even een blik in je paspoort te laten werpen, dan lang wachten en vervolgens de paspoorten afgeven aan een Servische douanemedewerker. Weer een tijd wachten en toen ging er een stapel paspoorten de bus door.
Vervolgens reden we in één ruk door naar Nis (de derde stad van Servië, na Belgrado en Novi Sad). In totaal ben je dan vanuit Sofia bijna vier uur onderweg. Ik vind dat bizar: zonder toiletpauze! Daar had ik me niet helemaal op ingesteld en dat maakte het laatste uur voor Nis erg oncomfortabel. Kon er ook nog wel bij vandaag natuurlijk. Zonde, want het landschap was weer verbluffend. Vooral het stuk dat we door een kloof reden was fantastisch. In Nis kon ik eindelijk naar het toilet, moesten de overstappers vanuit Sofia naar Belgrado hun ticket omruilen (geen idee waarom, Serviërs houden van bureaucratie ofzo?) en daarna was het tijd om al weer verder te gaan. Het landschap was niet zo indrukwekkend als het eerste deel van de reis, maar er was nog steeds genoeg te zien. Je rijdt toch langs allerlei schattige dorpjes. Het was nu wel wat vlakker maar er waren altijd heuvels/bergen op de achtergrond zichtbaar. Het reizen per bus bevalt dus nog steeds goed. Het is aardig comfortabel, je ziet veel en het is ook wel lekker om gewoon te zitten en bij te komen. Soms zet ik een muziekje aan (lokale radio via m’n telefoon), ik typ mijn verslagen, ik slaap en kijk uit het raam. Prima!
Rond tien uur kwam de bus aan in Belgrado. Vreselijk opdringerige taxichauffeurs zorgden ervoor dat ik met de tram naar m’n hostel ging. Een kaartje hoefde ik niet eens te kopen van de chauffeur. Ze hebben een soort ov-kaart en die had ik natuurlijk niet.
Het hostel (Star Hostel) vond ik al snel. Het zag er wel oké uit, mijn kamer was half leeg. Ik vroeg de erg vriendelijke eigenaar om een schaar, en toen ging een van de hoogtepunten van de vakantie gebeuren…. Mijn tape kon eraf! Hoera hoera hoera! Door het strand zat er allemaal zand in, wat nogal schuurde. Bovendien kon ik de laatste dagen gewoon lopen. Officieel moest ik nog anderhalve dag, maar ik had toestemming van de fysio (van Stephanie dus, haha). Knip, knip, kloteschaar, tape lostrekken, knip, knip, en dan het er maar afrollen… Mijn voet is vrij! Wat een verademing! Het tintelde wel vreemd, maar het deed niet echt pijn. Ik vond het vooral pijnlijk om te zien dat ik na een week mooi weer nog nauwelijks was bijgekleurd, haha. Dat heeft nu toch z’n voordelen: er loopt geen duidelijke witte streep over m’n onderbeen.
Daar zit je dan, om zes uur ’s ochtends in Sofia. Je kijkt eens naar buiten en besluit dat het er vrij deprimerend uit ziet. Na bijna twee uur wachten op de opening van het international ticket office ontdek je dan ook nog eens dat de trein die je wilt nemen, niet meer bestaat. In plaats van de trein om 12 uur, zou ik de trein van acht uur moeten nemen. Weer een nachttrein, en dan ook nog eentje die rond vier uur ’s ochtends zou aankomen. Ik had al een hostel geboekt en zag het niet echt zitten om nog een nacht in de trein door te brengen. Ook het idee me tot acht uur te moeten vermaken in Sofia sprak me niet echt aan. Dus op zoek naar een alternatief: de bus! Ik miste net de bus van half acht, die iets te laat was vertrokken, maar om vier uur kon ik nog wel mee. Prima!
Rond half negen kon ik dus op weg om het fantastische Sofia te gaan ontdekken. Ik vroeg aan iemand de weg naar het ‘city center’, kreeg te horen dat dat met tram 6 was en bij de tramhalte kwam ik een jongen tegen die er ook naar toe moest. Klinkt opeens te mooi om waar te zijn he, op deze ochtend die niet echt succesvol verloopt? Dat was het natuurlijk ook. Ik werd keurig gedropt voor het ‘city center sofia’, een fantastisch shoppingcenter waar alleen de supermarkt nog maar open was. Uit arren moede besloot ik om dan maar in het park ernaast op een bankje te gaan liggen. Er waren alleen zoveel honden die daar werden uitgelaten en dus los rond liepen, dat dat ook echt niet relaxed was. Ik was moe, verdwaald en was het zat. Mijn talent om de weg te vragen liet ons in Istanbul in de steek en nu ook, want iedereen verwees me door naar dat stomme shoppingcenter. Gelukkig kwam toen het eerste teken van verbetering: de McDonalds! Ook in Bulgarije hebben ze blijkbaar Euroknallers, want voor een kleine beker cola (ik kon wel wat energie gebruiken) en een hamburger (ontbijt) was ik samen precies een euro kwijt. Belangrijker was dat er natuurlijk wifi was in het restaurant en dat ik kon uit zoeken waar ik was en hoe ik in het centrum kwam.
Al snel ging ik vol goede moed dus weer op weg. Natuurlijk zat het tegen: na een uur heuvel op te hebben gelopen (en oké, af en toe ook een heuveltje af) was ik nog niet in de buurt van een centrum. Mensen stuurden me ook allerlei kanten op. Ik had inmiddels wel door dat ik niet moest vragen naar het centrum, maar naar de kathedraal die daar staat. Zelfs mensen die geen Engels konden herkenden de naam. Uiteindelijk kwam het allemaal goed toen ik de weg vroeg aan tien mensen tegelijk die bij een bushalte stonden. Een Bulgaars omaatje pakte me bij m’n arm en sleepte me een bus in. Ik moest maar uitstappen bij de universiteit, dan zou het goedkomen. Een kaartje had ik niet, er werd ook niet omgeroepen bij welke halte gestopt werd, maar op wonderbaarlijke wijze stapte ik zowaar bij de goede halte uit. Het bleek vlakbij de VVV te zijn en daar kreeg ik een kaart. Of eigenlijk zelfs drie kaarten van Sofia én een kaart van Belgrado, dan had ik die maar alvast. De supervriendelijke jongen gaf me ook een stadswandeling mee die ik in een paar uur kon doen en vertelde me meer dan dat ik wilde weten over de stad.
Voor de liefhebbers van leedvermaak heb ik nu slecht nieuws: vanaf hier ging het allemaal eigenlijk prima. Sofia bleek zowaar mooie kanten te hebben. Nu ik in de bewoonde wereld was, kon ik ook wat makkelijker op een bankje zitten om even te pauzeren. Er waren allerlei mooie kerken (het volledige assortiment eigenlijk, want ik heb ook een moskee en een synagoge gezien), er waren ijsjes onderweg, het zonnetje scheen nog steeds onbarmhartig op m’n hoofd maar na berichten uit Nederland over een overstroming kon ik dat niet erg vinden, mijn voet deed het eindelijk gewoon zonder zeuren…. Eigenlijk had ik het gewoon weer reuze naar m’n zin. En dat ondanks het feit dat er in Sofia behalve kerken vrij weinig te zien is, haha! Ik begon zelfs geluk te hebben: ik was precies op tijd voor het wisselen van de wacht bij het parlement. Al met al kan ik zeggen dat de wijken buiten het centrum foeilelijk zijn, maar dat het centrum van Sofia wel oké is als je er helemaal niets van verwacht.
De wandeling die ik volgde bleek vlakbij het station uit te komen, dus ruim op tijd zat ik weer op het oh zo sfeervolle Sofia Centraal. Daar nog even wat te eten gehaald, mijn laatste leva uitgegeven aan een milkshake, tas opgehaald uit de bagageruimte, via het gratis wifi even Twitter en het Nederlandse nieuws bijgelezen… best relaxed ging ik de bus in.
Natuurlijk viel ik als een blok in slaap, want in een bus kan ik echt super goed slapen en zeker als het warm is. Na twee uur waren we bij de grens. Duurde een half uur ofzo, waarin het snikheet werd in de bus omdat de motor uitstond en de airco dus ook. Eerst allemaal de bus uit aan het Bulgaarse deel om even een blik in je paspoort te laten werpen, dan lang wachten en vervolgens de paspoorten afgeven aan een Servische douanemedewerker. Weer een tijd wachten en toen ging er een stapel paspoorten de bus door.
Vervolgens reden we in één ruk door naar Nis (de derde stad van Servië, na Belgrado en Novi Sad). In totaal ben je dan vanuit Sofia bijna vier uur onderweg. Ik vind dat bizar: zonder toiletpauze! Daar had ik me niet helemaal op ingesteld en dat maakte het laatste uur voor Nis erg oncomfortabel. Kon er ook nog wel bij vandaag natuurlijk. Zonde, want het landschap was weer verbluffend. Vooral het stuk dat we door een kloof reden was fantastisch. In Nis kon ik eindelijk naar het toilet, moesten de overstappers vanuit Sofia naar Belgrado hun ticket omruilen (geen idee waarom, Serviërs houden van bureaucratie ofzo?) en daarna was het tijd om al weer verder te gaan. Het landschap was niet zo indrukwekkend als het eerste deel van de reis, maar er was nog steeds genoeg te zien. Je rijdt toch langs allerlei schattige dorpjes. Het was nu wel wat vlakker maar er waren altijd heuvels/bergen op de achtergrond zichtbaar. Het reizen per bus bevalt dus nog steeds goed. Het is aardig comfortabel, je ziet veel en het is ook wel lekker om gewoon te zitten en bij te komen. Soms zet ik een muziekje aan (lokale radio via m’n telefoon), ik typ mijn verslagen, ik slaap en kijk uit het raam. Prima!
Rond tien uur kwam de bus aan in Belgrado. Vreselijk opdringerige taxichauffeurs zorgden ervoor dat ik met de tram naar m’n hostel ging. Een kaartje hoefde ik niet eens te kopen van de chauffeur. Ze hebben een soort ov-kaart en die had ik natuurlijk niet.
Het hostel (Star Hostel) vond ik al snel. Het zag er wel oké uit, mijn kamer was half leeg. Ik vroeg de erg vriendelijke eigenaar om een schaar, en toen ging een van de hoogtepunten van de vakantie gebeuren…. Mijn tape kon eraf! Hoera hoera hoera! Door het strand zat er allemaal zand in, wat nogal schuurde. Bovendien kon ik de laatste dagen gewoon lopen. Officieel moest ik nog anderhalve dag, maar ik had toestemming van de fysio (van Stephanie dus, haha). Knip, knip, kloteschaar, tape lostrekken, knip, knip, en dan het er maar afrollen… Mijn voet is vrij! Wat een verademing! Het tintelde wel vreemd, maar het deed niet echt pijn. Ik vond het vooral pijnlijk om te zien dat ik na een week mooi weer nog nauwelijks was bijgekleurd, haha. Dat heeft nu toch z’n voordelen: er loopt geen duidelijke witte streep over m’n onderbeen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
