Van Belgrado naar Sarajevo

Een echte reisdag, met een terugblik op de tijd in Belgrado.

Fris en fruitig werd ik wakker, lekker om weer een nacht goed geslapen te hebben. Na een ontbijtje was het tijd om uit te checken in dit hostel. Met m’n backpack op ging ik aan de wandel, heuvel op… pittig hoor! Het doel was het Etnografische Museum. Dat lag op de route tussen het hostel en het station, en het leek me interessant om meer over het dagelijkse leven van de Serviërs te weten te komen. Helaas was een deel van het museum voor renovatie gesloten en was alleen het deel met klederdracht open. Na twintig minuten ofzo had ik het dus wel gezien. Op weg naar het station dan maar, voor de bus naar Sarajevo.

Opvallend aan Belgrado is het aantal leuke mensen dat ik er heb ontmoet. Dat is namelijk vrij weinig. In de bus vanuit Sofia zaten een paar Australiërs en tijdens de rondleiding heb ik ook wel met wat mensen gepraat, maar ik had geen echte klik met ze. Dat gold ook voor de hostelbewoners: veel Engelsen die er vooral voor het goedkope nachtleven waren. Tsja. Soms zit het mee en soms zit het tegen, ik kan mezelf gelukkig ook nog goed vermaken en ik was misschien ook niet zo in de mood om mensen te ontmoeten.

Misschien was ik ook wel niet zo in de mood voor Belgrado. De stad viel me eigenlijk een beetje tegen. Misschien had ik er langer moeten blijven, dan was ik nog naar het militaire museum gegaan in het fort. Maar dat had vast het beeld van de stad niet veranderd. Het is een interessante stad, maar volgens mij alleen echt heel tof als je er ook woest gaat stappen. Dat kan volgens mij prima i Belgrado! Maar ik heb het niet gedaan, om mezelf een beetje op de been te houden en ook omdat ik er niet het gezelschap voor had. Ik had makkelijk kunnen aansluiten met wat Engelsen in het hotel, maar ik had er even geen zin in.

De reis van Belgrado naar Sarajevo zou mooi moeten zijn, maar viel in eerste instantie tegen: ik vond het landschap eigenlijk niet spectaculair tot de grens. De eerste drie uur reden we door vlak land, dat ken ik van thuis natuurlijk al. Wel heel leuk was dat we over lokale weggetjes reden, van dorp naar dorp. Schoot niet op natuurlijk, maar ik heb geen haast en ik kon zo wel veel zien van hoe het er in die dorpjes aan toe gaat. Er gebeurt niet zoveel volgens mij, haha. Het laatste half uur voor de grens was opeens wel heel tof, omdat we weer door de bergen gingen. Het tempo ging er toen helemaal uit (ik kan me niet voorstellen dat we meer dan 30 km hebben afgelegd in een half uur), maar het landschap was super gaaf. Hele groene bergen, allerlei dorpjes, een rivier….

De grenscontrole ging aan Servische kant heel snel. Er kwam een grensmeneertje de bus in, paspoort afgeven en vijf minuten later kregen we ze al weer terug. Het begint een ritueel te worden, de ene keer moet je zelf de bus uit om je paspoort te tonen, de andere keer komen ze door de bus heen. Aan Bosnische kant duurde het wat langer omdat daar nog een Bosnische meneer de bus in klom, ons vriendelijk begroette met ‘goedemiddag’ en toen iets zei in het Bosnisch wat ik niet verstond (mijn kennis gaat niet veel verder dan ‘dobredan’, ik was al trots dat ik dat begreep). Blijkbaar ging het om de bagage, want vervolgens gingen de kleppen open. Het leek allemaal wel in orde te zijn, hoort bij de poppenkast. Echt mooie stempels levert het jammer genoeg nog niet op voor mijn paspoort.

Het verschilt tussen Bosnië en Servië is duidelijk het geloof. Je bent de grens nog niet over of je ziet de eerste moskeeën al. Het landschap wordt alleen maar mooier: we reden kilometers lang langs de grens en later ook wat meer het binnenland in door de bergen, met schattige huisjes tegen de heuvels op geplakt en mooie riviertjes.

Sarajevo maakte een goede indruk op me. We reden eerst over de heuvels rondom de stad, waardoor je al een overzicht kreeg. Opvallend was het enorme aantal kogelgaten in de huizen. Veel huizen zijn opgeknapt, maar je ziet onmiddellijk dat hier heel veel is gebeurd. Onderweg naar Sarajevo maakten de kerkhoven ook al veel indruk op me. Soms passeerden we een klein dorpje waar dan een enorm kerkhof bij was met een zee aan witte kruisen, veel meer dan dat je zou verwachten in zo’n dorp. De oorlog is hier diep ingegrepen, dat is wel duidelijk.

Ik werd gedropt op het busstation in Oost-Sarajevo, een klein uurtje van het centrum met de trolleybus. Vanaf de laatste halte was het maar een paar minuten lopen naar het hostel, en onderweg kwam ik al langs het eerste toeristische hoogtepunt van Sarajevo: de plek waar Franz Ferdinand werd vermoord, wat leidde tot het begin van de eerste wereldoorlog.

Rond half tien kwam ik aan in het hostel. Erg vriendelijke ontvangst en ik werd direct door mijn kamergenoten uitgenodigd om mee te gaan eten. Het duurde dus niet lang voordat ik de stad echt ging ontdekken. Het hostel lag midden in het oude centrum. We vonden dankzij een van de medewerkers van het hostel een fantastisch restaurantje waar ik iets typisch Servisch ging eten. Vraag me niet hoe het heette, maar het smaakte prima. Opvallend was overigens dat het hier ’s avonds fris is buiten! Je kunt net niet rondlopen in een hemdje en een zo kort mogelijke broek of rokje als het 233 graden is en een beetje waait, haha. Na het eten gingen we nog ‘even’ iets drinken. Het was half twee dat we terug waren in het hostel. Voor het eerst deze vakantie, fijn om ook iets van het nachtleven te proeven!