Kust Peru en Lima

Ik ben zondag, eerste paasdag, op een onchristelijk vroeg tijdstip vertrokken uit Ecuador. Mental note: niet meer tot drie uur uitgaan als ik om zeven uur een bus moet nemen, want nog half aangeschoten in een bus door de bergen zitten is niet grappig. Vooraf zag ik op tegen de grensovergang, want die staat op internet en in de boeken slecht aangeschreven. Er zou een gat van 3 km gapen tussen Ecuador en Peru, waarbij je van louche taxi’s gebruik moet maken en je het risico loopt dat je bus zonder jou vertrekt. In de praktijk blijkt er een nieuwe grens te zijn, waarbij Ecuador en Peru gezellig samenwerken en waar je na het halen van het eerste stempel (Ecuador-uit) een meter opschuift naar de volgende rij (Peru-in) en vervolgens klaar bent. Eitje dus.

Ik kwam aan het einde van de middag aan in Mancora, een slaperig surfdorpje in het noorden van Peru. Er is een strand, er is super mooi weer en een super luxe hostel. Het leek wel een luxe resort! Zwembad, hangmatten, prima kamer met dito douche en bed. Tel daar nog eens allerlei gezellige reizigers uit de hele wereld bij op en een bar met Piña Colada slushies en ik was een blij meisje. Ik miste alleen de paaseitjes, die kennen ze hier niet. Een paasgevoel ontbrak sowieso.
Ik moet zeggen dat ik amper van ons ‘resort’ af ben geweest, ook omdat het dorpje weinig voorstelde. Het was zalig om overdag bij het zwembad te liggen en af en toe een duik te nemen, dan de zonsondergang te kijken op het strand, om vervolgens tot diep in de nacht het gezellig te maken. Een hoogtepunt was het beerpongtoernooi dat op een avond werd georganiseerd in het hostel. Een soort pingpong, maar dan met als doel om een pingpongballetje in een van de zes bekers met een laagje bier van de tegenstander te gooien. Score betekent dat de tegenstander het glas leegdrinkt, het doel is uiteraard om zelf nog glazen over te houden. Met zestien deelnemende teams van twee personen zat de sfeer er goed in. Mijn eigen resultaten waren niet om over naar huis te schrijven (wel twee keer gescoord, viel me mee, maar natuurlijk direct uitgeschakeld), maar de finale was een echte thriller waarbij de teams alles uit de kast haalden om de tegenstander af te leiden. En het bleef nog lang onrustig…

Na een paar heerlijk relaxte dagen nam ik met Matt, een Australische jongen, op woensdagavond de nachtbus naar Trujillo. Daar hebben we de volgende ochtend even de stad verkend, zijn we naar het strand geweest in Huanchaco (een slaperig surfdorpje met authentieke vissers) en ’s middags hebben we een tour gedaan waarin we ruïnes bezochten. Wat wij niet wisten is dat er ook een bezoek aan een show bij zat met traditionele dans en paarden. Natuurlijk moesten we nog even vrijwilliger spelen, het was hilarisch. En de oude ruïnes van het Moche-volk waren indrukwekkend! ’s Avonds heb ik vooral doorgebracht met bij de McDonalds wachten op mijn volgende nachtbus. Trujillo en Huanchaco spraken me niet genoeg aan om een nacht te blijven, dus ik reisde met twee nachtbussen op rij om de noordkust van Peru achter me te laten. Er is hier niet zoveel te zien en te doen. Ik heb me goed vermaakt in Mancora en van het heerlijke weer genoten. Ik was bang dat dit voor het laatst was: geen strand meer, en de temperaturen zouden dalen vanaf nu.

Het weer in Lima bleek echter prima te zijn. 28 graden en een stralend zonnetje. Na vrijdagochtend ontbeten te hebben in een hostel ben ik de wijk Miraflores gaan ontdekken. Een van de betere wijken in de stad, met allerlei restaurantjes, maar weinig bijzonder. Om 12 uur was ik terug in het hostel om te gaan skypen met het thuisfront. Leuk om iedereen even te zien en te spreken, alhoewel ik het ontzettend jammer vind dat ik de vijftigste verjaardag van m’n moeder moest missen. Nu ben ik er voor mijn gevoel toch even een beetje bij geweest. Vervolgens bleek dat het hostel waarschijnlijk toch vol zat, dus ben ik met Vincent, een Nederlandse jongen, verkast naar een ander hostel. Na een heerlijke douche (wat is een douche toch fijn als je die twee dagen niet kunt gebruiken!) ging ik fris en fruitig het centrum in. Het historische centrum ligt ongeveer een half uur van Miraflores, de wijk waar ik verbleef. Om er te komen ging ik met zo’n grappig klein busje, een collectivo, inclusief uit de deur hangende conducteur die de bestemming en de haltes schreeuwt. Er rijden duizenden van zulke busjes in Lima met verschillende routes, zonder dat bij de bushalte staat aangegeven wat er stopt en waar die bussen naar toe gaan, dus het is nogal een uitdaging. Ging goed gelukkig! Het centrum is verder eigenlijk zoals alle oude centra. Plein, paleis, kerk, maar toch wel leuk om te zien. Er was een bijzondere kerk met allerlei heiligen (netjes met naambordje erbij) waar ik een hele tijd heb rondgekeken. Een ander highlight was een standbeeld van een mevrouw met een lama op haar hoofd. Serieus, iets met dubbelzinnige instructies, woorden die opgevat kunnen worden als ‘vlam’ maar ook als ‘lama’ en flauwe beeldhouwers. Zag er grappig uit. ’s Avonds heb ik geprobeerd wat te socializen in het hostel, maar dat viel een beetje tegen. Er waren niet zoveel mensen. Wel leuk zitten kletsen met Vincent, maar Nederlanders kan ik thuis ook ontmoeten. ;-) Uiteindelijk heb ik gegeten met Dimitri, een Rus, en ben ik op tijd gaan slapen.

Zaterdag ging ik naar het Larco Museum. Dit museum heeft een fascinerende collectie keramiek, goud en zilver uit de Moche-tijd (voor de Inca’s). Grappig detail: in een aparte ruimte hebben ze de ‘erotic gallery’, met kunst met nogal suggestieve afbeeldingen. De halve kamasutra kwam voorbij. Al met al een leuk museum. Vervolgens heb ik de bus gepakt naar Pisco. Lima trekt me niet genoeg om er veel meer tijd door te brengen. Het is een enorme stad, maar ik heb het gevoel dat er weinig te zien is. De eindeloze buitenwijken ten noorden van de stad komen over als een eindeloze sloppenwijk met veel afval en veel verkeer. Het centrum is schoon, maar heeft ook veel verkeer en weinig uitzonderlijks. En waar Quito (ook een enorme miljoenenstad) bruist van activiteit, miste ik dat in Lima. Peru heeft zoveel moois te bieden, dat ik snel verder reis.

Op het moment van schrijven zit ik in de bus naar Pisco. Ik reis al enkele uren door een woestijn en ben mijn kennis van rampenfilms aan het uitbreiden. Net al een film gezien over aardbevingen en op dit moment doet Matt Damon iets met een tsunami. Een typische busreis dus!
Plaatjes bij dit verhaal: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.528244147226652.1073741832.100001232142210&type=1&l=baff63efe2