Titicaca en Bolivia

Het Titicacameer is beroemd en dus waren er veel toeristen. De uitvalsbasis is Puno, een niet bijzonder charmant stadje. Ik besloot om geen georganiseerde trip te boeken, maar op eigen houtje de beroemde eilanden in het meer te verkennen. In de vroege ochtend kocht ik in de haven dus zelf een ticket om met de gemeenschapsboot naar twee eilanden te gaan. De lokale gemeenschap profiteert namelijk niet altijd mee van de dagtrips die georganiseerd worden en door met de community-boot te gaan, wist ik zeker dat dat wel het geval zou zijn. Ja, zo doe ik zelfs nog aan verantwoord toerisme deze reis. ;-) Ik bezocht eerst de Uros-eilanden, dit zijn de beroemde drijvende eilanden. Op één specifiek eiland aangekomen werden we begroet door sommige bewoners. Per eiland wonen er ongeveer drie gezinnen. Twee dames vertelden hoe ze de eilanden maken en wat ze er verder knutselen. Een verhaaltje dat ze duidelijk voor de zoveelste keer vertelden. Vervolgens hadden we twintig minuten de tijd om het eiland(je) te bekijken en vooral om de lokale knutselwerkjes te kopen. Heel authentiek (kuch), ik vond het vooral heel toeristisch. Na nog eens ruim 2 uur varen kwamen we aan bij Taquile, een ander eiland. Hier zagen we hoe de lokale bevolking leeft en hadden we een lekkere lunch. Het uitzicht was prachtig, over het super blauwe meer, maar ook hier vond ik het erg toeristisch. Wel leuk om de kleding te zien van de locals, praktisch iedereen loopt hier nog in klederdracht of in ieder geval met de traditionele mutsen. Het is een must see, maar ik was niet heel erg onder de indruk van deze eilanden. Mij te toeristisch.

Terug in Puno kwam ik een processie tegen, gaaf om te zien hoor! Een heilige werd van de ene kerk naar de andere gedragen, en dat ging vergezeld met muziek (de slechtste harmonie ooit, knettervals) en dans. Leuk om te zien! Hoogtepuntje in Puno, want verder was Puno niet heel bijzonder. Tijd om door te reizen naar Bolivia dus.

De volgende dag nam ik de bus. Die zou me om 14 uur in La Paz afzetten. In werkelijkheid deed de bus er drie uur langer over, en waren de voorzieningen ook niet zoals beloofd. Welkom in Zuid-Amerika! :) De grensovergang was wel grappig. Je loopt gewoon de grens over, als je wilt zonder enige controle. Langs de weg (tussen de winkels, wisselkantoren en ranzige toiletten) staat aan beide kanten een immigratiekantoor. Eerst bij de politie naar binnen voor een stempel, vervolgens nog een stempel voor Peru-uit, grens over, volgende kantoor in voor stempel Bolivia-in. Eitje dus weer. Hoogtepunt van deze reis was het fabelachtige uitzicht. Dit is echt een van de mooiste ritten tot nu toe, langs het meer, bergen op de achtergrond, supergaaf. Een andere highlight was een stukje met de ferry. De bus ging op een wankel vlot naar de overkant en wij stapten in een passagiersbootje. Lekker om even de benen te strekken.

In La Paz aangekomen heb ik een beetje rondgelopen, in mijn hostel geregeld dat ik deze week krankzinnig veel ging doen en verder ben ik vroeg gaan slapen. Het leek me heel verleidelijk om me te laten vollopen, want ik had leuke roomies die dat het ook gezellig wilden maken en verder ook al nieuwe vrienden gemaakt, maar toch lag ik rond elf uur in bed. Zonder alcohol. Trots op mezelf.

Maandag ging ik een van de tofste dingen van m’n reis doen: mountainbiken over Death Road, ook wel The Most Dangerous Road in the World genaamd. Klinkt goed, toch? Ik had tijdens mijn reis al meerdere keren de gevolgen gezien bij andere reizigers (van enorme schaafwonden die drie weken later nog goed zichtbaar waren tot gebroken sleutelbenen). Met Paul, een Brit, Lina, een Duitse en Paulina (ja echt!), een andere Duitse gingen we met z’n vieren op avontuur.

Goed ingepakt in niet erg charmante outfits, maar alles voor de veiligheid, sjeesden we eerst zo’n 20 km over de gewone weg naar beneden. Voordeel is dat de weg geasfalteerd is, je moet alleen uitkijken voor het gewone verkeer. Eenmaal gewend aan onze fietsen was het tijd voor Death Road. Vaak nog geen drie meter breed, onverhard, naast een enorme afgrond. Af en toe een watervalletje dat op je neerklettert of een riviertje waar je doorheen moet. Eerst ga je door het regenwoud, eenmaal beneden (meer dan 30 km verder) is het 30 graden en stoffig. Het was super, super, super gaaf! Ik hou van snel en ik hou van fietsen, wat wil je dan nog meer? Ik keek gewoon niet in de afgrond en vond het echt fantastisch. Ik kon de gids ook goed bijhouden, was vaak als een van de snelsten weer een stuk gedaald. Alles wel binnen de grenzen, want in onze groep is niemand gevallen. Ik zou het zo weer doen. Wat een kick, wat een fantastisch uitzicht, wat was het gaaf!

Terug in het hostel was het tijd voor een andere lokale experience: naar de kapper. Nee, natuurlijk durf ik hier de schaar niet in mijn blonde lokken te laten zetten, maar Paul durfde het wel aan. Het was hilarisch. Best lastig om in het Spaans uit te leggen wat je wilt, maar de kapper had een oplossing: foto’s van modellen. Rechtstreeks uit de jaren ’80. Uiteindelijk heb ik maar uitgelegd dat hij het een beetje korter wilde (ja, ik had nut, ik was mee als tolk). Vervolgens werd er echt oldskool geknipt, precies zoals je verwacht bij een kapper uit de jaren ’60. Wel goede kwaliteit hoor, de klant was tevreden. ;-) Ondertussen zat ik te kletsen met een ander mannetje die zo dement als een deur was en daarom hadden we een heel random gesprek. Ik vroeg hem iets over voetbal, en als antwoord begon hij over waar ik vandaan kwam en daarna ging hij alle Europese landen met hun hoofdsteden opnoemen… Ehm, oké. Beetje raar maar hilarisch.

De volgende ochtend werd ik wakker in Uyuni, na een hobbelige nachtbus en dus weinig slaap. Uyuni is heel koud ’s ochtends vroeg en er is weinig te beleven. We waren hier om naar de zoutvlakten te gaan, de Salar de Uyuni. Heel bijzonder! Het is een oud meer (35.000 jaar geleden gevormd) dat opgedroogd is. Een enorme witte vlakte, een soort woestijn. Zo ver als je kun zien is het wit. De gids vertelde dat het zo’n 150 bij 200 kilometer is, en meters diep. Super bijzonder, zoiets had ik nog nooit gezien. We bezochten onder andere een eiland in het zoutmeer met enorme cactussen en het zouthotel. Aan het einde van de dag nam ik de bus weer terug, en nam ik afscheid van Paul. Dat is het stomme van reizen: je blijft afscheid nemen. Het is raar hoe close je wordt in twee dagen als je dingen doet als death road, een nachtbus en nog een dagtrip. Met de zoveelste belofte om het te laten weten als we in elkaars land zijn, laat je elkaar achter. Op naar het volgende avontuur.

Dat avontuur volgde eens niet de volgende dag, want woensdag in La Paz heb ik vooral gerelaxt. Ik was aardig gesloopt na twee opeenvolgende nachtbussen. Ik heb de toerist uitgehangen in de stad door het San Francisco klooster te bezoeken (wel oké, niet heel spectaculair), de heksenmarkt (kleiner dan verwacht), wat andere random kerken (ook niet bijzonder) en door naar de San Pedro gevangenis te gaan. Je schijnt als toerist deze gevangenis te kunnen bezoeken. Dat leek me nu niet het meest briljante plan voor een blond meisje in haar eentje in een kort rokje, maar het was al grappig om te zien hoeveel vrouwen en kinderen er in en uit wandelen omdat er eigenlijk altijd bezoekuur is. In deze gevangenis werken de gevangenen, de rijksten hebben het hartstikke luxe. Er wordt volop cocaïne verbouwd en die schijnt op de binnenplaats verkocht te worden. Leek me interessant om eens te zien, maar niet verstandig om alleen te doen.

Donderdagochtend ging de wekker weer eens achterlijk vroeg. Om half vijf stapte ik in een taxi naar het vliegveld. La Paz international airport heeft de uitstraling van vliegveld Eelde. Het ging ook allemaal kalmpjes aan: een uur voor vertrek was er nog geen incheckbalie open. Wel anders dan in Europa, waar je twee uur van tevoren aanwezig moet zijn. Alles mag hier ook gewoon in je handbagage. Vanaf mijn gate gingen twee vluchten op hetzelfde tijdstip, hoezo verwarrend? Toch in het goede vliegtuig beland. Ik vloog in een vliegtuig met zo’n 20 andere passagiers. Geen stewardess, alleen twee piloten… en een open cabine, ik keek zo over hun schouder mee. Supergaaf, een avontuur op zich.

De bestemming was Rurrebanaque, een stadje in het oerwoud en de uitvalsbasis voor tochten naar de jungle en de pampa’s. Ik koos voor de laatste. Het is misschien wat minder ‘echt’, maar in de jungle moet je veel meer lopen (echte hikes) en zie je minder dieren. Doe mij dan maar die comfortabele pampa’s. Een terechte inschatting, zo bleek! Na drie uur in de auto over een zandweg (gat, hobbel, volgende gat, zandstorm omdat we achter een vrachtwagen zitten, gat, overal stof en zand, hobbel, gat – maar we mogen niet klagen, want vorige week regende het en dus was de weg echt onbegaanbaar) stapten we in een kano voor nog eens bijna 3 uur varen, voordat we onze lodge bereikten. De komende dagen zat ik ‘opgescheept’ met Rowena en James, twee super leuke Britten. Met z’n drieën hadden we drie man personeel in onze gigantische lodge: onze gids Juan Carlos, kokkin Marylin en een algemene onderhoudsman waarvan ik de naam niet weet. Beetje decadent, dat wel. Gelukkig was het verder gewoon afzien met nauwelijks stroom, koud water en natuurlijk vroeg opstaan.

Onderweg naar de lodge zagen we vanuit de boot al allerlei dieren: apen (super schattige doodshoofdaapjes, luidruchtige brulapen), schildpadjes, een kaaiman, een alligator, allerlei vogels (van kleine schattige tot grote ibissen en maraboes en gieren) en een paar dolfijnen. Wauw! Ik heb al zoveel dieren gezien, alleen apen en dolfijnen stonden nog op mijn verlanglijstje en die kon ik nu afstrepen. Missie geslaagd!

Onze tijd in de jungle hebben we verder gevuld met eindeloos varen door de rimboe, kijken naar de zonsondergang en een nachtelijke kaaimanzoektocht. Dat laatste was cool, want de ogen van de kroko’s lichten geelrood op. Hilarisch moment; Rowena en ik waren goed bezig en zagen de een na de ander. Op een gegeven moment dachten we zelfs dat we een paartje zagen, want we zagen vier ogen, twee paar boven elkaar. Juan Carlos liet ons even in de waan, maar toen we nog een paar zagen dat ‘van de nacht genoot’ besloot hij ons toch maar te vertellen dat het de weerspiegeling was in het water. Oh. Oeps.
Er was ook een anacondazoektocht, die heb ik overgeslagen. Met een fobie voor slangen leek me dat geen goed idee. Het leek mij veel leuker om in een hangmat letterlijk aapjes te kijken. Wel tof vond ik het pirañavissen. Uiteindelijk vingen we geen piraña’s, en maar wat andere vissen. Ik was de topvisser in onze boot met twee stuks, haha. Misschien wel het hoogtepunt in de jungle was zwemmen met dolfijnen. Ik heb zelf geen dolfijnen aangeraakt, maar ze waren wel dichtbij en het was super gaaf om in hetzelfde water te zijn met zulke mooie beesten en te zien hoe ze leven. Drie dagen in de pampa’s vlogen voorbij, ik heb genoten! Het was de lange reis meer dan waard: de vlucht vanuit La Paz, 3 uur hobbelhobbel in de auto en dan nog 2 uur varen.

Zaterdagavond heb ik doorgebracht in Rurre, een afscheidsetentje met Rowena en James. Op dit moment is het zondag [opmerking achteraf: wegens problemen met de site kon ik dagenlang geen update plaatsen, ik weet heus wel dat het vandaag geen zondag is ;) ] en zit ik weer in een iniminivliegtuigje op weg naar La Paz. Ik dacht dat ik nu alle verschillende manieren van transport wel had gehad, met alle verschillende busjes en fietstaxi’s, maar op de valreep heb ik er toch nog eentje aan toegevoegd: ik ben net achterop een motor, met backpack en al, naar het vliegveld gereden. De terugreis is daarmee begonnen: vanuit La Paz neem ik vanmiddag de bus naar Cuzco, terug naar Peru. Daar blijf ik een paar dagen om naar Machu Picchu te gaan en dan reis ik verder door naar het noorden, richting Ecuador.

Ik ben blij dat ik naar Bolivia ben geweest, want dit is echt een gaaf land voor backpackers. Het was de moeite waard! De dingen die ik gedaan heb waren ook bijzonder, hoogtepunten in mijn reis. Toch heeft Bolivia op zich mijn hart niet gestolen. Daarvoor is het land denk ik te arm. Het voordeel daarvan is dat alles supergoedkoop is. Het nadeel is dat de kwaliteit van alles ook slecht is. Het internet is dramatisch, wifi draait in het tempo uit 1995, als het er al ligt. Het eten is ook belabberd. Voor het eerst ben ik hier ‘uit eten’ geweest in een lokaal restaurantje terwijl het echt vies en slecht bereid was. Wegen zijn dramatisch, buiten La Paz is het veelal zandweg-hobbel-gat. Dit is hoe ik me Zuid-Amerika had voorgesteld, maar het is wel even wennen na de relatieve luxe van de afgelopen tijd in Ecuador en Peru. Ik heb ook geen bijzonder leuke ontmoetingen gehad met de lokale bevolking, en dat zijn toch de dingen die er voor zorgen dat je als toerist nog eens terug wilt komen als je de bezienswaardigheden gezien hebt.

Foto's van het Titicacameer:
http://www.facebook.com/media/set/?set=a.533962156654851.1073741835.100001232142210&type=1&l=2abd8c4e9a

Foto's van Bolivia:
http://www.facebook.com/media/set/?set=a.534914896559577.1073741836.100001232142210&type=1&l=19be1a370e