Pinguïns, sandboarden en condors

Het vorige verslag sloot ik af terwijl ik in de bus zat naar Pisco. In Pisco aangekomen werd ik tot mijn verbazing bij het busstation aangesproken in het Nederlands. Er komen daar zoveel Nederlandse toeristen dat de mensen van de toeristische tours Nederlands geleerd hebben… Wel typisch, normaal gesproken loop ik met een boog om iedereen heen die me aanspreekt bij de bus, maar iemand die Nederlands spreekt wekt zoveel vertrouwen dat ik maar met hem in een taxi ben gestapt naar mijn hostel en vervolgens een tour bij hem heb geboekt.

De volgende dag ging ik namelijk naar de Ballestas eilanden. Heel toeristisch (de ene na de andere boot wordt volgeladen), maar heel gaaf! Op weg naar de eilanden zagen we een figuur in het zand, een kandelaar. Je kunt deze figuur vergelijken met de figuren in Nazca: niemand weet wie of waarom deze figuren heeft gemaakt, maar ze zijn er al honderden jaren en worden niet uitgewist door wind of regen.
De eilanden waren spectaculair. Je blijft in de boot en mag niet op de eilanden, maar dat wil je ook niet: ze zijn helemaal wit van de vogelpoep. Deze mest wordt eens in de zoveel jaar verzameld en levert dan veel geld op. Rondom de eilanden leven duizenden vogels, we waren dus ook bang voor een verrassing van boven… Maar onze boot bleef gespaard. Naast vogels zijn er ook zeeleeuwen en zeehonden (eerlijk gezegd zie ik het verschil niet zo goed), die liggen overal te zonnen op de rotsen. We zagen ook een moeder zwemles geven aan een jong. Er was een strand met honderden zeeleeuwen, super gaaf om te zien! Het hoogtepunt waren echter de pinguïns. Eerst zagen we er vier, super schattig, ze lopen echt net zoals in de film. Later kwamen we er nog eentje tegen op een rots. Heel bijzonder om zulke dierentuindieren in het echt te zien.

Terug aan de kust gingen we naar het nationaal park bij Paracas en dat nationaal park bestaat uit woestijn. Bijzonder: het ene moment zie je pinguïns, het andere moment sta je in het zand, met alleen maar zand om je heen. Je zou denken dat dat eentonig is, maar dat viel mee: het zand had allerlei kleuren (van wit tot donkergeel, en op sommige plekken zelfs rood-achtig), soms waren er duinen, al met al genoeg te zien. Het bijzondere aan deze woestijn is dat het naast de zee ligt. Vandaar dat ik dus ook op de foto’s sta in een lange broek en met een vestje aan: dankzij de zeewind was het er maar een graad of twintig en best frisjes. Verder is het wel een typische woestijn, het regent er ongeveer een uurtje per jaar. We lunchten bij een strandje, waar ik lekker in mijn bikini een uur heb liggen zonnen. Elke keer denk ik dat het mooie weer voorbij is en dat het voor het laatst is dat ik mijn bikini aan heb… en steeds word ik weer verrast door het klimaat. In Peru heb ik alleen een buitje gehad in Mancora, verder is het zon zon zon. Ik klaag niet.

Vervolgens ben ik met de bus naar Ica gegaan. Daar vond ik een taxi die me na het gebruikelijke geouwehoer (hoe lang ben je hier, hoe oud ben je, wat doe je, heb je een vriend? Nee? Hoe kan dat nou voor zo’n mooie meid? Heb je zin om vanavond wat te drinken?) keurig afzette bij een goed hostel. Ik klets altijd vrolijk mee met de taxichauffeurs en vertel meestal de waarheid, maar als ik inschat dat ie wel eens serieus wat met me zou willen omdat hij niet zo oud is dan verzin ik een vriend. Niet zomaar een jongen, maar een van twee meter, want dat maakt indruk hier op al die kleine Peruanen. Het hostel waar ik belandde was schrikbarend goedkoop. 20 soles, oftewel zo’n 7 euro, voor een eigen kamer met twee bedden en badkamer. Het personeel was super vriendelijk en er was zelfs een zwembad in de tuin! Oké, het licht in de badkamer deed het niet, maar daarvoor had ik een bureaulamp gekregen, er bleek alleen koud water te zijn en ik sliep naast de bar. Hartstikke gezellige muziek, beetje gehorig alleen. :)

Het bleek hartstikke rustig te zijn in Huacachina. Na twee uur rondhangen bij de receptie van m’n hotel had ik nog praktisch niemand ontmoet. Ik besloot te gaan eten, maar ook in de restaurantjes was het rustig. Het dorpje is inimini. Er is een meer, met daaromheen een ring van restaurantjes, en daarachter ligt één straat. In no time had ik dus het hele dorp gezien. Het bijzondere aan Huacachina is dat dit meer niet zomaar een meertje is: het is een oase. Huacachina ligt midden in de woestijn en is de enige oase in Zuid-Amerika. Ik voelde me heel bevoorrecht: de ene dag kijk je naar pinguïns en de volgende dag slaap je in een oase! Wauw! En gelukkig, op de terugweg naar m’n hostel raakte ik aan de klets met een Zwitser die zijn hostel vol Israëliërs was ontvlucht. Omdat ik toch nauwelijks zou kunnen slapen dankzij de bar besloot ik dat ik prima wat met hem kon gaan drinken in diezelfde bar. Daar zat mijn benedenbuurman, een jongen uit Zuid-Afrika, met exact hetzelfde probleem als ik. Met z’n drieën hebben we de lokale cocktails uitgeprobeerd. Het feit dat het de hele avond happy hour was, droeg zeker bij aan de sfeer. Weer realiseerde ik me hoe mooi reizen is. Alle drie waren we 25 jaar oud, maar onze levens waren zo anders. Ik moet nog beginnen met werken, de Zwitser was loodgieter en de Zuid-Afrikaan was manager van een lodge vanwaar toeristen vertrekken om de ‘big five’ te spotten. Mensen die ik in Nederland niet snel ontmoet, laat staan dat ik er een onverwacht gezellige avond mee heb! Oh, en de pisco sours, de lokale drank, zijn goedgekeurd.

De volgende dag heb ik lekker rustig aan gedaan (niet dat ik keuze had, er is bijna niets te doen in Huacachina), totdat ik ging sandboarden. Ja, dat is hetzelfde als snowboarden, maar dan in het zand. Met een buggy trokken we de woestijn in, om vervolgens op een board naar beneden te roetsjen op een duin. Het eerste duin vond ik al behoorlijk hoog en steil – en dat was nog maar het kinderduintje. Natuurlijk kan ik niet op zo’n board staan (ik weet dat iedereen verbaasd is over mijn sportieve prestaties deze reis, inclusief ikzelf, maar echt op een board staand de berg af was iets teveel gevraagd), dus ik ben hier nog zittend op het board naar beneden gegaan. Ook gaaf hoor! Bij de volgende duinen zat dat er niet in: je mocht alleen liggend op je buik naar beneden, hoofd eerst. Het schijnt de meest veilige positie te zijn, maar ik vond het dooooooooodeng. Maar wat super gaaf! Ik kan het lastig beschrijven, maar je staat dus op de rand van een duin van een meter of veertig, de hellingshoek schat ik op zo’n 70 graden. Ja, dat is echt heel steil. En dan ga je op een board liggen, je houdt je goed vast en suist naar beneden. Hoofd wel omhoog houden, sturen/remmen met je voeten (haha, alsof je kunt remmen als je zo steil naar beneden gaat…), en gaan! Enorme kick. Het rondcrossen door de woestijn in de buggy vond ik ook super gaaf, net een achtbaan. We hadden een buggy met zes meisjes, tot grote vreugde van onze chauffeur/instructeur/gids. Hoe harder de dames achter me gilden, hoe schuiner we over de duinen gingen en hoe meer we af en toe gelanceerd werden op de top… en hoe mooier ik het vond. Woehoe!

Een nachtbus bracht me met wat uren vertraging de volgende ochtend in Arequipa. Arequipa is de tweede stad van Peru en heet ook wel ‘de witte stad’ omdat er veel gebouwen van witte stenen gemaakt zijn. Bijzonder is het klooster, dat enorm groot is en veel mooie fotomogelijkheden biedt dankzij de gekleurde muren. Zoals altijd is er een centraal plein, de Plaza de Armas, met aan één kant de onvermijdelijke kathedraal. De sfeer was er relaxed: er was een gezellige drukte, zonder honderden verkopers en zonder tientallen politieagenten. Arequipa is behoorlijk veilig en ik vond het een heel prettige stad om te zijn. Ik heb gezellig en vooral spotgoedkoop gegeten met wat mensen uit m’n hostel. Voor één euro hadden we het menu. Mijn soep was lekker, maar werd op smaak gebracht dankzij een kippenpoot. Ik viste dus echt een voet met drie tenen uit mijn bord. Woeps… Arequipa is het startpunt voor de tours naar de Colca Canyon, een kloof die twee keer zo diep is als de Grand Canyon (er is maar één diepere kloof ter wereld), en die beroemd is vanwege de condors die er rondvliegen. Dit stond op het programma voor de volgende twee dagen.

De eerste dag zagen we nog geen condors, maar bezochten we schattige dorpjes, een uitzichtspunt op een hoogte van 4900 meter (en dus zaten we de hele dag al op cocabladeren te kauwen, gelukkig heb je ook snoepjes – en ja, dit is inderdaad de coca waar cocaïne van wordt gemaakt :) ) en zagen we heel veel alpaca’s en vicuña’s (familie van de kameel en de lama). In de middag hebben we een wandeling gemaakt (ze noemen het hiken, maar dat klinkt als sport en zo ernstig was het niet) naar tombes waar de pre-incavolken hun elite begroeven, in de steile wand van de kloof, heel bijzonder. Daarna gingen we zwemmen in thermale baden. ’s Avonds stond er nog een folklore dansshow in een restaurant op het programma, maar met drie Brazilianen en een Uruguayaan besloot ik dat we liever zelfstandig wat gingen eten. Dat werd een hilarische avond, goed voor mijn kennis van het Spaans én Portugees. Super gelachen met ze! En ik was apetrots dat ik gewoon mee zat te kletsen en te lachen in het Spaans.

De volgende ochtend ging de wekker veel te vroeg, om vijf uur… Je moet er iets voor over hebben om condors te zien. Daarvoor moesten we nog zo’n twee uur rijden en rond acht uur zijn ze het meest actief. We hadden geluk en zagen heel veel condors. Super bijzonder om die enorme beesten te zien glijden op de luchtstromen in de kloof, of om ze boven je hoofd te zien en horen vliegen. De moeite van het vroege opstaan en de lange reis zeker waard. Aan het einde van de middag waren we terug in Arequipa. ’s Avonds heb ik nog wat gedronken en gegeten met Pablo, de Uruguayaan. Dit was een super leuk uitstapje, vooral dankzij de bijzondere dieren die we zagen en de super leuke mensen!

Op het moment van schrijven zit ik, zoals gebruikelijk, in de bus. Dit keer een bus zonder airco en dus ben ik langzaam aan het smelten. Een meter verderop zit een jongetje al zeker een half uur te kotsen, het lijkt dus nu op water wat hij in het rond sproeit. Ander uitzonderlijk hoogtepunt van deze bus is dat er geen film is! En ook geen lokale muziek! Een zalige stilte. Wel zijn er af en toe mensen die een half uur lang rekenles geven of komen vertellen dat je gezond moet leven, en dus hun medicijnen moet kopen. Reizen met de bus blijft bijzonder hier. Ik ben op weg naar het Titicacameer. Daarna heb ik de planning van mijn reis gewijzigd. Ik zou naar Cuzco en daarna naar de jungle, om vervolgens terug te vliegen. In plaats daarvan ga ik naar Bolivia. Vanuit daar wil ik alsnog de Amazone in, en ik wil ook dat land een beetje leren kennen. Vervolgens ga alsnog ik naar Cuzco, want Machu Picchu mag ik natuurlijk niet missen, en daarna terug naar Ecuador. Het maakt de reis een stuk intensiever, vooral omdat ik verder naar het zuiden ga en dus ook verder moet terugreizen. Dat wordt een reis van heel veel uren in de bus, maar dat heb ik er wel voor over want ik heb veel goeds gehoord over Bolivia. Nog drie weken te gaan, voordat ik naar New York vlieg!

Tot slot de foto's. Pisco & Huacachina (pinguïns & sandboarden): http://www.facebook.com/media/set/?set=a.530597430324657.1073741833.100001232142210&type=1&l=4c034e23cd en Arequipa & Colca Canyon (condors): http://www.facebook.com/media/set/?set=a.530602493657484.1073741834.100001232142210&type=1&l=2e83fdae1f