Quito

Let op, lang verhaal: veel gezien en gedaan deze week!

Na tien uur gereisd te hebben kwam ik zondagavond aan in Quito. De ontvangst door mijn gastgezin was fantastisch, want het eten stond klaar voor me. Een super leuke familie: Patricia en Carlos zijn enorm lieve mensen, intelligent en belangstellend. Ze hebben twee kinderen: Andy van 23 en Jennifer van 19. Ik had weer mijn eigen kamer met eigen badkamer.

Het was heerlijk om weer in een stad te zijn. En wat voor stad! In Quito wonen ruim 2,5 miljoen mensen, maar de stad is enorm uitgespreid. Van noord naar zuid is het zo’n 45 kilometer, van oost naar west maar iets van 8 kilometer – en vaak minder, want de stad ligt ingeklemd tussen vulkanen. Er is een super mooi oud historisch centrum, vol met kerken uit de tijd van de Spaanse overheersing. Een stukje noordelijker vind je de ‘nieuwe stad’, een tweede stadscentrum vol met restaurantjes en barretjes en hostels. Heel toeristisch, het wordt daarom ook wel ‘gringolandia’ genoemd. Gringo’s zijn Amerikanen, maar alle buitenlanders worden zo wel genoemd. Dat is niet echt complimenteus bedoeld. Nog weer een stukje noordelijker woonde ik, vlakbij het olympisch stadion, een enorme shopping mall met alle luxe merken en foodcourt met alle Amerikaanse eetketens, een groot park en ook vlakbij de school.

Ik had hier elke ochtend vier uur lang les van Manuel, een 46-jarige vrijgezel die weer bij z’n vader woont en die er bepaald geen geheim van maakte dat hij heel vaak vriendinnetjes heeft gehad die bij hem studeerden. Meisjes van een jaar of twintig… Beetje een griezelig idee, als je het mij vraagt. De lessen waren goed, alhoewel ik niet het gevoel heb dat ik veel nieuwe grammatica heb geleerd. Wel heel veel nieuwe woorden, we hebben over van alles gepraat deze week. Onderwerpen die we deze week bespraken waren onder andere de dieren die leven op de Galapagos, maar ook de leeftijd waarop mensen uit huis gaan, de verhouding die kinderen met hun ouders hebben (de verbijstering van Manuel toen ik vertelde dat jongeren van een jaar of 17 na een paar maanden echt wel bij hun vriendje of vriendinnetje mogen blijven slapen was hilarisch) en racisme. Hoewel het lang niet meer zo erg is als vroeger, wordt er in Ecuador nog flink gediscrimineerd. De inheemse volkeren worden vaak nog wel als tweederangs burgers gezien. Niet heel gek, als je weet dat tot in de jaren ’70 er nog boerderijen werden verkocht met 40 hectare grond, 100 koeien en 15 inheemsen. De inheemsen werden tot die tijd als slaven behandeld.
Ik had tot woensdag privéles, de laatste dagen zat er een meisje uit HongKong ook in mijn klas. Carrie praatte echt zoals Chinezen doen: ze kan geen ‘r’ zeggen en dus klinkt haar Spaans heel raar. Maar wel een sympathieke meid!

Ik vond Quito een hele fijne stad. Modern, met een groot verkeersprobleem en daarom prima openbaar vervoer (drie buslijnen die noord-zuid de stad doorkruisen op speciale busbanen). Er is super veel te zien en te doen, en dat voor gratis of voor een paar dollar. Mijn week was dan ook goed gevuld met activiteiten. Maandag ben ik even langs het ziekenhuis gegaan om naar mijn voet te laten kijken. Het begon gevoeliger te worden en ook begon de huid te verkleuren. Ik was daarom bang voor een infectie. Na drie kwartier in een aardig modern ziekenhuis bleek er niets aan de hand te zijn. Voor de zekerheid kreeg ik het advies om twee dagen ibuprofen te slikken en verder moest ik het maar in de gaten houden. Best een bijzondere ervaring, want op de dokter na sprak iedereen alleen Spaans. Met de dokter brabbelde ik in een grappige mix van Engels en Spaans, dat ging prima. Ik merkte dat mijn Spaans echt wel vooruit is gegaan. Nu scheelt het natuurlijk ook dat ik het rog-verhaal inmiddels een keer of dertig heb verteld. ;-)

Daarna ben ik even de oude stad gaan verkennen. Prachtige gebouwen! Wel zijn we uitgebreid gewaarschuwd voor de onveiligheid. Na zonsondergang kun je niet alleen over straat, en eigenlijk ook niet met z’n tweeën. Je mag niet met het OV, maar moet met de taxi. Het centrum is wel veilig (oud én nieuw), want het stikt van de politie. Ik overdrijf niet als ik zeg dat er op elke straathoek minimaal één agent staat, en vaak meerdere. Ik vraag me af uit hoeveel duizenden agenten het politiekorps in Quito wel niet bestaat. Ik heb me dan ook geen moment onveilig gevoeld. Het risico is vooral dat je beroofd wordt, verkrachtingen komen nauwelijks meer voor dan in Nederland. In het openbaar vervoer is het risico op zakkenrollers levensgroot, zelfs locals dragen hun rugtassen op de borst en houden hun tassen angstvallig in het oog. Ik ging dus meestal zonder tas de deur uit. Voordeel is dat ik in de bus boven de mensen uitsteek. Ondanks dat er ongeveer om de minuut een bus gaat, zitten ze het grootste deel van de tijd overvol. Dan is het wel lekker om overzicht te hebben. En heel fijn, de macho-cultuur zorgt ervoor dat vrijgekomen stoelen altijd aan vrouwen worden aangeboden.

Dinsdagmiddag stond een rondleiding door de oude stad op het programma. Veel gebouwen hebben prachtige legendes. Zo is er een kerk die gebouwd is door een lui persoon die, om op tijd klaar te zijn, een pact met de duivel had gesloten. De duivel zou hem helpen en als de kerk op tijd af zou zijn, zou de duivel zijn ziel krijgen. De kerk was klaar, maar op het laatste moment werden weer twee stenen verwijderd aan de voorkant. De kerk was dus niet compleet en dus ‘verloor’ de duivel. Nog steeds kun je de twee ontbrekende stenen zien. Dinsdagavond ging ik met mijn ‘familie’ naar Carmen, de balletvoorstelling. Het werd uitgevoerd door het nationaal ballet van Ecuador in het nationaal theater. Heel gaaf! De dansers waren echt top, en doordat het niet veel langer duurde dan een uurtje was het ook voor een niet-dansfan leuk.

Woensdagmiddag wilden we met de Teleferico, een kabelbaan, omhoog naar de vulkaan naast Quito. Je hebt vanuit daar een prachtig uitzicht over de stad. Quito ligt op 3.000 meter, de vulkaan is 4.700 meter. Helaas was het te slecht weer. Als het bewolkt is, zie je namelijk niets. En bewolkt was het tot nu toe ongeveer altijd geweest… Daarom gingen we niet naar de Teleferico, maar naar het museum van Guayasemin. Hij is een van de grootste kunstenaars uit Ecuador, staat op de foto met alle grootheden uit zijn tijd (van Nixon en Rockefeller tot Mao en Fidel Castro) en maakt nogal depressieve schilderijen. Wel gaaf om te zien, maar echt vrolijk werd ik er niet van.
Woensdagavond heb ik een concert van een Ecuadoriaanse zangeres bezocht. Vooral vanwege de locatie; de kerk ‘Compania de Jesus’. Ik heb veel kerken gezien, maar weinig kerken met zoveel goud en overdreven barokke versieringen. Het was een mooie mix van Spaans katholicisme en inheemse invloeden. Het concert was ook tof. De zangeres was inheems en werd begeleid door vier mannen: een basklarinettist, een gitarist/fluitist, een drummer en een fluitist. Van blokfluit tot panfluit tot dwarsfluit, ik heb zeker vijf verschillende fluiten gehoord. Ook de drummer had allerlei trommels die ik nooit eerder had gezien.

Donderdag gingen we naar de ‘Mitad del Mundo’: het midden van de wereld. Ecuador ontleent zijn naam aan de positie op de evenaar (de equator) en het absolute nulpunt met een gps ligt op 20 km van Quito. Donderdag was een bijzondere dag: 21 maart, het begin van de lente en dus stond de zon om 12 uur recht boven Ecuador. Een van de twee dagen in het jaar dat de zonneklok niet werkt. Leuk om net op deze dag naar de Mitad del Mundo te gaan! Er is een museum met wat proefjes, best leuk. Na een half uur ben ik echter vertrokken, want ik had nog meer op het programma vandaag: de voetbalwedstrijd Ecuador-El Salvador.
Het was alleen nogal een tour om terug te komen. De school en de gids zeiden dat ik gewoon met de bus kon, rechtstreeks naar het stadion. Dat bleek niet zo te zijn: ik kwam uit op een groot busstation in het noorden van de stad, met geen idee hoe ik bij het stadion kwam. Uiteindelijk heb ik nog een bus genomen en het laatste stukje met de taxi gedaan. Als een echte local houd ik inmiddels taxi’s aan op straat, haha! De reis duurde ook geen drie kwartier, zoals gezegd, maar anderhalf uur. Ik kwam bij het stadion aan op het moment dat de wedstrijd begon. Dat viel dus mee, maar ik had niet gerekend op een rij van een half uur om kaartjes te kopen. Het kon wel sneller, maar ik wilde per se de goedkoopste kaarten. Niet eens zozeer om het geld (deze kaarten waren vijf dollar, een slag duurder 10 – nog steeds geen geld dus), maar ik wilde gewoon tussen het klootjesvolk zitten. Natuurlijk sloot de kassa toen ik eindelijk bijna aan de beurt was. Ja, voor een hele tribune is er één rij met precies twee loketten. We werden doorverwezen naar de andere kant. Shit. Gelukkig hoorde ik het vrij snel, dus hard rennen naar de andere kant en toen heb ik m’n beleefdheid maar even aan de kant gezet en me vooraan in de rij gewrongen. Onopvallend ging dat niet (80% is man, ik ben minstens even groot en blond en een vrouw) maar het werd door de vingers gezien. 35 minuten na het eerste fluitsignaal had ik eindelijk een ticket en kon ik naar binnen. Het stond toen net 2-0. Erg balen dat ik twee goals had gemist, was niet nodig: er kwamen nog 3 goals bij. Ecuador won met 5-0! Prima sfeer dus op de tribunes. Er werd wel wat raar naar me gekeken: wat deed ik als blond meisje tussen al die mannen? Ik trok me er weinig van aan, en ben aan het einde maar op verzoek van de heren met wat fans op de foto gegaan. Een belevenis!

Vrijdagmiddag stond er niets op het programma. Dat betekende dus: een vol programma, want er was nog van alles dat ik wilde zien en doen. Ik heb mijn hoogtevrees overwonnen op de wiebelige trapjes van de basilica (je kon helemaal op naar de toren), het pittoreske straatje ‘La Ronda’ gezien, en voor de laatste keer door de oude stad gestruind. Dankzij een enorme stortbui (schuilen was de enige optie) en een half uur kletsen met twee andere toeristen, waarvan er eentje uit Groningen kwam (de wereld is klein), kwam ik twee minuten na sluitingstijd aan bij het nationale museum. Nou ja, je kunt niet alles hebben. Vlakbij huis begon een uur later een gratis concert in het park. Meer wist ik niet, maar ik was nieuwsgierig genoeg om een kijkje te nemen. Het bleek het provinciale symfonieorkest te zijn. Gaaf! Ze waren best goed. En hoera: de violen waren thuis gebleven (misschien vanwege het weer, misschien was het stiekem een harmonie). Ik werd nog blijer toen bleek dat ze een nummer speelden dat ik zelf ook heb gespeeld met de Hoogeveense Harmonie, hoe tof! Tegen zeven uur kwam ik moe maar tevreden thuis.

Zaterdag ging ik een vulkaan beklimmen. Een echte. Met sneeuw op de top en ijle lucht en afzien! Met een groepje van vijf man zijn we onder leiding van een gids van 4500 tot 4860 meter geklommen. Ik had zes lagen kleren aan en dat was wel nodig. Koud! En raar om in de sneeuw te lopen. Ik was helemaal gesloopt, wat is het enorm intensief om op deze hoogte te bewegen. Vervolgens gingen we een stuk sneller weer naar de auto, om vanaf daar heel wat kilometers pijlsnel naar beneden te roetsjen op mountainbikes. Over onverharde weg, dus behoorlijk spannend. Adrenaline giert door je lichaam, super gefocust, en nog zo moe door de hoogte. Hele bijzondere ervaring!

’s Avonds zou ik het nachtleven van Quito gaan verkennen, dat ging niet door. Ik heb even gepartycrashed op een feestje van mijn familie: een nichtje was gedoopt en dat was reden voor een groot familiefeest. Bijzonder om te zien, maar ik voelde me een indringer en ben dus maar op tijd gaan slapen. Ze hebben hier trouwens ook blokjes kaas met worst op dit soort feestjes. :)

Zondag was het al weer tijd om Quito te verlaten. De week hier is voorbij gevlogen! En wat was het weer een fantastische week. Een super vol programma, veel gezien en gedaan. Quito is heel modern, heeft alles wat een westerse stad ook heeft, hier zie je echt de vooruitgang. Het contrast is groot met sommige andere delen van het land. Ik kwam hier tijd tekort, gelukkig vlieg ik terug naar huis vanuit Quito en kan ik hier dus nog wat dagen doorbrengen.

Voor de mensen die niet geloven dat ik echt zo sportief ben (tot mijn verbazing niet eens spierpijn na het bergbeklimmen, hoera) of die de voetbalfoto's willen zien: er staan foto's op Facebook, ook te bekijken voor mensen zonder Facebook via deze link: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.523600551024345.1073741830.100001232142210&type=1&l=26ba3c440d
Tot slot: bedankt voor alle reacties! Vind ik echt superleuk om te lezen! :)