Miserabel Manta

Na het paradijs Montanita werd ik in Manta weer met beide benen op de grond gezet. Deze kuststad draait om de haven. Het deed me denken aan Schiedam of Hoek van Holland, met de charme van Hoogeveen. Er is nauwelijks iets te doen in Manta. Natuurlijk is er het strand, maar dat is erg druk en niet bijzonder mooi. Verder zijn er twee musea en dat is het wel. Een grote overgang na het fantastische Montanita!

Zondagavond kwam ik aan in mijn gastgezin. Tot mijn verrassing had ik een grote eigen kamer met een eigen badkamer. Het appartement had in willekeurig welke stad kunnen liggen wereldwijd, het was van aardig wat moderne gemakken voorzien. Zo was er een wasmachine, wifi en was er warm water. Bij de douche dacht ik maar niet te lang na, want het warme water komt hier tot stand door het te verwarmen middels elektriciteit. Hoe het precies werkt kan ik niet uitleggen, maar dat deze douches de bijnaam ‘suicide shower’ hebben gekregen zegt wel genoeg. Gelukkig waren bij mijn douche er maar weinig losse draden zichtbaar.
Ik woonde deze week bij Esther Hidalgo, een vrouw van ongeveer 50 jaar schat ik. Ik dacht in eerste instantie dat het een echtpaar was, maar Pablo is vermoedelijk haar zoon. Helemaal zeker weet ik het na een week nog steeds niet. Esther maakte elke ochtend en avond ontbijt en diner voor me. Steeds wat anders, en over het algemeen erg lekker! Verse fruitsalade, eieren met spek, maar helaas ook een dag een tosti met een dikke plak kaas. Ik eet hier zoveel fruit, ook soorten die ik in Nederland nooit heb gezien. Over het algemeen sprak ik Esther en Pablo alleen bij het ontbijt en avondeten, met nog wat uitloop na het eten. Ik ging aardig mijn eigen gang. Dat kwam ook doordat ik het lastig vond om Esther te verstaan, ze spreekt heel snel Spaans en articuleert nogal onduidelijk. Met Pablo kon ik wel hele gesprekken voeren, leuk!

Elke ochtend had ik Spaanse les van half negen tot half één. Privéles, van Alberto, een mannetje van een jaar of ’50. Op zich was hij een goede docent, maar het ging allemaal wel heel traag. Ik hoorde van Esther en Pablo dat er wel eens een student bij hem in de les in slaap is gevallen en dat verbaast me niet. De les begon altijd met ongeveer een uur kletsen in het Spaans, over mijn reis, over wat ik de dag ervoor gedaan had, over verschillen tussen Nederland en Ecuador (we hebben het o.a. gehad over de leeftijd waarop mensen trouwen, de hoogte van het salaris, werkloosheid, verkiezingen, drinkgewoonten en de voorliefde van mensen in Manta om naar karaokebars te gaan). Daarna gingen we grammatica behandelen. Dat gebeurde altijd met voorbeeldzinnen die ook weer aanleiding gaven tot eindeloze gesprekken over bijvoorbeeld Shakira. Halverwege de ochtend was er een pauze met een broodje (vaak met tonijn) en een sapje. Na de pauze volgde meer grammatica, maar door al die uitweidingen schoot het niet echt op. Door de systematische behandeling van de grammatica heb ik wel veel geleerd, en ook mijn woordenschat heb ik flink uitgebreid, maar ik vond de lessen in Montanita leuker. Daar hadden we twee uur grammatica en twee uur ‘toepassing’ per dag, en tijdens die laatste twee uur deden we vaak spelletjes. Veel leuker en gezelliger doordat ik klasgenoten had!

Elke dag lunchte ik zelf ergens, voor het astronomische bedrag van 2,50 of 3 dollar krijg je soep, een sapje (vers!) en een bord met rijst en vlees/vis. Maandag was dat bij het strand. Ik had wat rondgelopen door de stad en kon niet anders dan concluderen dat ik van Manta niet heel gelukkig werd. Het liefste had ik de eerste bus teruggepakt naar Montanita. Alles is lelijk in Manta, waarom was ik hier? Uiteindelijk ging dat gevoel wel weg in de loop van de week, ik begon wat meer mijn draai te vinden. Het weer hielp ook niet echt: het was nog wel heerlijk warm, maar bewolkt en soms regende het. Vaak klaarde het in de middag wel wat op, maar eigenlijk is het alleen donderdag heel mooi weer geweest. Ik werd ook gek van de aandacht die ik op straat kreeg: bijna alle auto’s (50% is een taxi) toeterden naar me, alle mannen stopten met werken als ik langs liep om me uitgebreid aan te staren, me vriendelijk te begroeten, te fluiten, te sissen of me kusjes toe te werpen. Behoorlijk irritant. Ze zijn hier duidelijk niet gewend aan toeristen. Ik was blij als ik met een van de andere studenten (alle drie mannelijk) over straat kon, want dat nam de aandacht voor zo’n 80% weg. Overigens voelde ik me niet onveilig, niemand heeft maar geprobeerd om me aan te raken. En ach, ik kon op deze manier nu niet ongezien verdwijnen, haha!

Dinsdagmiddag had ik salsales, was niet heel vermeldenswaardig. Woensdag had ik eerst kookles met de andere studenten en daarna ging ik naar Montechristi, een dorpje 20 km verderop, waar ze panamahoeden maken en verkopen. Mega toeristisch, niet echt mijn ding. Wel leuk vond ik het museum en mausoleum ter nagedachtenis aan een voormalig president. De linkse hobby van de huidige president, dus met gratis toegang, een gids die ons gratis rondleidde (zelfs in het Engels) en allemaal nieuw en goed onderhouden. Kan allemaal hier. Donderdag gingen we iets super tofs doen: paragliden! Heel gaaf, en ik vond het minder eng dan dat ik vooraf had verwacht met m’n hoogtevrees. Ik hou een lijst bij met bijzondere momenten van deze reis en eindelijk is er iets in Manta (of nou ja, op een uurtje rijden) dat ik kon toevoegen aan deze lijst! Nog een memorabel moment op de terugweg: we stopten en kochten kokosnoten. Eerst om uit te drinken, en daarna namen we de kokos mee naar huis. Was voor het eerst dat ik uit een kokosnoot dronk!
Vrijdagmiddag was er niets gepland, dus ben ik zelf alle toeristische hoogtepunten van Manta gaan bezoeken. Eerst het Etnische museum. Hier werden twee inheemse volken uitgebeeld. De een waren vissers en die deden wat vissers altijd doen: vissen. De anderen leefden in het binnenland. De vrouwen van dit volk kookten en de mannen lagen in een hangmat. Ehm, okeee… Daarnaast waren er allerlei random voorwerpen te zien, zoals een grammofoon uit de VS en Duitse typemachines. Ik had een gids die me steeds keurig vertelde wat het was. Nu kan ik een grammofoon of een typemachine zelf ook prima herkennen, dus al met al was het een nogal bijzonder bezoek. Typisch Ecuador. Het kostte me een dollar en maximaal een half uur. Het andere museum is het museum van de Banco Central en gaat over de cultuur. Allerlei inheemse volken en rituelen passeren de revue, zelfs met een toffe animatievideo en met wat schilderijen. Ik mocht zowaar vrij rondlopen en dat alles voor helemaal gratis. Daarna even naar het strand geweest, daar een tijd zitten kletsen met de enige andere toerist in Manta (“wat doe jij hier?” “Studeren, en wat heb jij voorexcuus om in dit godvergeten oord toerist te spelen?”). Was wel grappig.

Zaterdag gingen we naar Isla de la Plata. Dit eiland wordt ook wel de armeluis Galapagos genoemd. Het is een eiland op een uur varen van Puerto Lopez, wat weer ruim anderhalf uur rijden is van Manta. Ik vond de vissers ’s ochtends in Puerto Lopez heel indrukwekkend. Allerlei enorme beesten worden op het strand verwerkt, fascinerend om te zien. Vrij ranzig ook. De boottocht was heel gaaf, lang leve mijn sterke maag want we stuiterden lekker over de zee. Het eiland zelf vond ik iets minder. Het uitzicht was mooi en super groen, maar het miezerde de hele tijd en er waren nauwelijks dieren te zien, alleen wat vogels en ik vind vogels niet heul spectaculair. Na twee uur hiken konden we nog even snorkelen en dat was wel tof. Mooi gekleurde visjes die vlak onder je door zwemmen, op een gegeven moment zat ik in een school van minstens 40 zebravisjes (geen idee hoe ze echt heten, van boven zijn ze geel met zwarte zebrastrepen, de onderkant is blauw) en dat was heel gaaf. Al met al een toffe dag, maar door de regen en een gebrek aan dieren niet heel spectaculair. Meestal zie je ook zeeleeuwen en als je geluk hebt dolfijnen, en in het seizoen zijn er tientallen walvissen… Wij moesten het doen met vogels.

Zondag was het dan zover, de dag waar ik een week naar had uitgekeken: het vertrek uit Manta! 10 uur in de bus, dat was minder, maar met een fantastisch uitzicht. Manta was niet mijn stad. Mijn gastgezin en de school waren wel prima maar niet bijzonder en Manta was bijzonder lelijk en saai. Ik kom hier vast nooit meer terug. Op naar Quito!

Oh, tot slot nog even weer wat huishoudelijke mededelingen. Ik ben inmiddels veilig in Quito, de hoofdstad van Ecuador, met meer dan 2 miljoen inwoners. De stad ligt op 3 km hoogte, maar ik heb geen last van de hoogte: het gaat goed met me. We gaan hier veel toffe dingen doen. Waarschijnlijk onder andere bij het nationaal elftal voetbal kijken, hoe vet! Ik ben vandaag naar het ziekenhuis geweest (ja, avontuur op zich) voor een check van mijn voet, omdat ik de laatste dagen wat meer last ervan heb, en alles is in orde. Ik moet het wel in de gaten blijven houden. Gastgezin is leuker dan het vorige en de school ook. Hoera!