Ik hartje Montanita!

Vanuit Miami vloog ik op 1 maart naar Ecuador. Daar landde ik op het spiksplinternieuwe vliegveld van Quito, nog geen maand open. Gelukkig ging het allemaal aardig soepel, alhoewel er wel weer veel rijen stonden. Even wennen ook om een hele menigte kleine mannetjes te zien die mensen komen ophalen. Ik heb ze genegeerd en ben in een taxi gestapt. Ik was hier om Spaans te leren en dat werd me direct duidelijk gemaakt: de taxichauffeur kon niets met het woord ‘address’. Toch een aardig basiswoord, zeker voor een chauffeur… :-) Ik had volgens mij geluk. Mijn taxi reed zonder zich iets aan te trekken van verkeersregels, maar wel alert. Ik voelde me dus niet ongevaarlijk. Na een uurtje stond ik voor mijn hostel, toch wel behoorlijk gaar. Van Quito heb ik niet veel gezien.

Ook de volgende ochtend niet, want ’s ochtends vroeg heb ik een taxi genomen naar het busstation. Ik zou met één keer overstappen (in Portoviejo) naar Montanita afreizen. Dat liep iets anders: eenmaal aangekomen in Portoviejo bleek er geen bus naar Montanita te gaan. Gelukkig liepen er nog vier mensen die daar naar toe moesten. Samen gingen we met de bus naar Jipijapa (ja, dat spreek je echt uit als giepiegappa), om daar te ontdekken dat er ook geen bus naar Montanita meer reed. Het werd ondertussen later en later, de zon ging onder en we vonden een bus naar Puerto Lopez. Die zou ons daar rond 20.30 uur afzetten. Zou… de bus ging onderweg stuk. Iets met het achterwiel. Daar zit je dan, in de middle of nowhere, al 12 uur onderweg, in een verrotte bus zonder airco maar met hetzelfde cdtje met maar 6 liedjes, geen idee hoe laat je in Puerto Lopez aankomt en dan moesten we vanaf daar nog door naar Montanita… Toch voelde ik geen enkele wanhoop, maar juist een licht gevoel van avontuur. Ik heb veel zitten kletsen met mijn vier medereizigers: vier jonge dokters-in-spe uit Cuenca. Ja, in het Spaans dus! Ik zou niet weten waar ik zonder hen was geëindigd! Uiteindelijk deed de bus het na zo’n anderhalf uur weer, maar in Puerto Lopez waren alle bussen naar Montanita al weg. Een taxi was ook moeilijk, want taxi’s zijn voor vier personen en wij waren met z’n vijven... Dat konden we ook nog wel hebben. Uiteindelijk zaten we met vier personen op de achterbank van een jeep, onze tassen in de laadbak, en werden we voor 25 dollar (maar 5 pp, koopje dus) een uur later gedropt in Montanita.

Klein detail: het regende. Met bakken kwam het uit de lucht. En niet alle wegen zijn geasfalteerd in Montanita. Naar de cabana’s waar ik verbleef liep alleen een zandweggetje, oftewel: een grote modderpoel met enorme plassen. Na dus ook nog een survivaltocht-met-bepakking kwam ik om 22.45 eindelijk aan in de cabana’s. Ik was er! Al die uren reizen hadden me wel veel van het land laten zien. Ecuador is enorm groen, je rijdt echt door een heuvelachtige jungle de hele dag. Gaaf hoor!

In de cabana’s heb ik gedoucht en toen hoorde ik iemand buiten fantastisch gitaar zingen en spelen. Het klonk te gezellig om te gaan slapen. Ik ben ‘even’ erbij gaan zitten , kondigde aan dat ik ging slapen, werd overgehaald om toch even in het centrum te kijken…. En opeens vond ik mezelf midden op de dansvloer weer terug. In de kleding waarin ik 14 uur had gereisd, op slippers, compleet verregend. Ik danste op blote voeten in de stromende regen in de blubber, dronk cocktails voor een paar dollar en was compleet gelukkig. Ik wilde om half vijf eigenlijk helemaal nog niet naar huis. Welkom in Montanita!

De volgende dag, zondag, regende het nog steeds het grootste deel van de dag. Ik heb lekker gechilld met studiegenoten, want veel mensen van de school slapen/wonen in de cabana’s. ’s Avonds gegeten in het centrum.

Maandag begon ‘het dagelijkse leven’. Spaans van 8 tot 10, dat is zo vroeg dat ik daarna vaak even ga slapen, vanaf 13 tot 15 weer Spaans, gevolgd door surfles van 15-17. Surfles? Ja, surfles! En tot mijn grote verbazing vond ik mezelf maandagmiddag staand op een surfboard in de Pacific. Ik. De complete sportkneus. Ik stond gewoon te surfen! Woehoe!
Ook ’s avonds waren er soms activiteiten: op dinsdag had ik salsadansles. Was wel heel grappig: ik had privéles van een 15-jarig meisje die haar 13-jarige broertje had ingehuurd als mijn danspartner. Het joch, Antonio, kwam ongeveer tot m’n borsten. Beetje onhandig, want dat draait niet zo lekker rond, en ik had ook net een jurkje aan gedaan wat heel leuk zwiert maar wat ook een behoorlijk decolleté heeft. Voor hem op ooghoogte. Ik geloof dat ie zich wel vermaakt heeft, haha! En ik ook. Wat waren we trots dat het eindelijk lukte om niet alleen de basispasjes te maken maar ook echt rond te draaien zoals het hoort, woehoe! De hele situatie was gaaf. We dansten op het dakterras van de school, met uitzicht over het dorp en de zee, de zon ging onder…. Super ervaring.

Woensdag werd er Ecuadoriaans gekookt en gingen we ’s avonds uit. Ik had daarom surfles maar geschrapt die dag, even bijtanken. Het reizen vol avonturen begon m’n weerstand wel aardig af te breken. Donderdag was ik er weer helemaal, ondanks het korte nachtje, want rond vier uur kwam ik thuis. Slippers kwijtgeraakt, maar fantastisch staan dansen! Een club aan zee, aan de ene kant een dansende menigte, keek ik de andere kant op dan zag ik de golfen. Supervet! En ach, woord één dat je leert in Montanita is ‘repellente’ (antimuggenspul/DEET), het tweede woord ‘ola’ (golf), het derde woord 'chuchaqui' (brak, hangover).

Donderdagmiddag ging ik dus vol goede moed weer aan het surfen. Ik liep het water in, stond tot mijn heupen in het water, dacht dat ik op een steen stapte, voelde mijn voet opengeritst worden en verging van de pijn. Dit was geen gewone schram, dat was duidelijk. Deze pijn was ondraaglijk! Het uitkermend ben ik teruggegaan naar het strand, waar mijn instructeur me opving en mijn board overnam. Het was duidelijk: una raya, stingray, pijlstaartrog had me te pakken gehad. Toen volgden de ergste uren uit mijn leven. Kort samengevat kwam het neer op vergaan van de pijn. Iets uitgebreider: de instructeurs probeerden de ergste pijn weg te nemen en de wond te sluiten door kaarsvet op m’n voet te mikken en ik vond het allemaal prima. Het kon toch niet meer pijn doen dan het al deed. Desinfecteren vond ik wel serieus niet leuk, ik zat maar te wachten tot ik zou flauwvallen van de pijn. Helaas, dat gebeurde niet, en in plaats daarvan heb ik anderhalf uur zitten creperen in de jeep, waarna we terugreden naar de school. De ergste pijn zat in het eerste half uur (je wilde me toen ook niet horen, ik heb de boel aardig bij elkaar gevloekt), daarna werd het dragelijk. Toen ik bij de school probeerde te lopen ging het echter weer mis. Tranen met tuiten, wat een pijn. Netjes dus thuis afgeleverd, waarna iedereen extreem lief voor me was. Ik werd voorzien van een emmer warm water (wondermiddel), de wereld aan pijnstillers, desinfecterende goedjes, smeerbare antibiotica (uit de VS, daar geloofde ik niet zo in, want de belangrijkste ingrediënten waren kokosboter en olijfolie) en heel veel aandacht. In no time was de pijn weg en vanaf dat moment heb ik de hele avond gelukzalig zitten zijn dat ik praktisch pijnvrij was. Lichtelijk stoned wellicht ook van de pijnstillers, en dat terwijl ik het aanbod voor wiet of happy brownies nog wel had afgeslagen. De ellende had al met al zo’n vier uur geduurd.

Die avond was er een diner gekookt door een oudere man die ook in onze school zit, een Amerikaan van een jaar of 50. Gigantische hoeveelheden voedsel, assistentie van twee meiden en er stond na een paar uur een maaltijd voor 20 man op tafel. Fantastisch!

En toen was het vrijdag. Het weekend begint in Montanita al op woensdag, en dus vond ik het op vrijdag wel weer tijd om uit te gaan. Helaas, ik heb het nog wel geschopt tot in ‘cocktail alley’ (een straat met alleen maar cocktailstalletjes, voor 2 dollar 50 heb je een fantastische cocktail), maar rond 12 uur moest ik echt afhaken. Ik kón niet meer. Ik kon ook niet zo goed lopen op mijn slippers, dat hielp ook niet mee. Teveel last van m’n voet. Shit. Dan maar op tijd naar huis.

Zaterdag hebben we gesurfd in Las Tunas. Dat wilde zeggen: tien studenten hebben gesurfd en ik heb toegekeken. Fantastisch strand, heel rustig, het weer werd steeds beter, er was veel en lekker eten, gezellige mensen… Super dag. Knetterverbrand ook natuurlijk, voor het eerst in Montanita. Een dagje strand was toch wat veel. Zaterdagavond weer woest op stap, het was na vieren dat we naar huis gingen en toen bedachten dat we nog wel even konden zwemmen. Na wat slijmen bij de bewaker en de belofte dat we héél zachtjes zouden doen lagen we om half vijf ’s ochtends in het zwembad, super leuk! Een fantastisch einde aan een fantastische week in Montanita. Het is echt paradijselijk hier: 30 graden, hangmatten, zwembad, strand, heerlijk nachtleven, veel geleerd, super leuke mensen…. Ik wilde helemaal niet weg.

Zondag was dus brak. Fantastisch weer, dus ik besloot al snel dat ik niet al te vroeg zou vertrekken naar Manta, mijn volgende bestemming. Zonde om met dertig graden in een bus te zitten als ik ook in het zwembad kan liggen. Uiteindelijk nam ik tegen vieren pas de bus. Weer naar Jipijapa, maar dit keer bij daglicht. Daar zou ik overstappen op de bus naar Manta. Op naar een nieuwe week vol avontuur!

Tot slot nog wat praktische zaken: ik ben inmiddels levend en wel in Manta aangekomen. Ik ben telefonisch niet bereikbaar want mijn telefoon doet het niet buiten Europa. Ze hebben hier internet en ik nog geen sociaal leven, dus misschien volgen er deze week foto's. En het is nog steeds mooi weer. Succes met de sneeuw in Nederland. ;-)