Oud & Nieuw in Buenos Aires en Uruguay

Woensdag 31 december
De tijd vliegt, het is al weer oudjaarsdag! Ik ben vandaag weer naar Buenos Aires gevlogen. Daar was al weer vertrouwd rustig op straat. In mijn hostel waren gelukkig wel mensen, hele leuke mensen zelfs. Ik raakte al snel aan de praat met twee Venezolanen en daarna met twee Nederlanders. Ik heb al weken nauwelijks Nederlanders ontmoet, afgezien van Giel, dus dit was heel erg leuk! Om de pret te verhogen kon ik ook nog meedoen met de asado, de barbecue die werd gehouden vanaf een uur of tien op het dakterras. Wat was dit leuk! Super lekker eten, er was meer eten en drinken dan we op konden, ondanks de niet al te charmante omgeving (er staat een billboard op het dakterras) was het toch erg sfeervol. De tijd vloog! Voor we het wisten was het al middernacht. Iedereen stond op de banken om wat mee te krijgen van het vuurwerk. Dat was er wel, maar het was niet groots. Gelukkig had de gezelligheid daar niet onder te lijden. De lokale radio werd ingewisseld voor YouTube-hitjes waar vooral de Nederlanders en de Brazilianen lekker op stonden te dansen. Super leuk! Rond drie uur hield het feest in het hostel op en verplaatsten de mensen zich naar verschillende feestjes. Mijn batterij was leeg, ik was die dag vroeg wakker geworden, ik vond het mooi geweest. Een goed begin van het nieuwe jaar!

Donderdag 1 januari
Vandaag was het natuurlijk nieuwjaarsdag, dus was bijna alles dicht. Het begint te wennen: ik weet niet beter dan dat het stil is op straat in Buenos Aires. Gelukkig zijn begraafplaatsen 365 dagen per jaar open, en is er hier een heel bekende: de Recoleta begraafplaats. Eva Peron, ook wel bekend als Evita, ligt hier begraven, net als de rest van de high society in Buenos Aires. Enorme grafmonumenten dus, gaaf om te zien! Ik was er lekker sportief naar toe gelopen en met een toeristische route ging ik ook weer terug. Ruim 2,5 uur onderweg geweest, maar dat was een mooie kans om nog wat meer van de stad te zien. Terug in het hostel heb ik gegeten met nog twee Nederlanders. We zijn hier in totaal met z’n vijven en dat is toch wel gezellig. Samen met een van de heren kon ik Wie is de Mol kijken, ook wel leuk om dat niet alleen te hoeven doen. En verder was dit een rustige avond, even een dagje uitbrakken.

Vrijdag 2 januari
Vandaag ben ik naar de wijk Boca geweest. Boca is bekend vanwege de voetbalclub, Boca Juniors. Ik heb het stadion bezocht en een rondleiding gehad. Er is ook een museum bij het stadion, leuk om wat meer te leren over de club. Bijzonder vond ik dat je heel dicht op het veld zit! Verder was het een beetje net als alle andere voetbalstadions. Leuk, maar niet spectaculair, en dit stadion was zelfs vrij lelijk. Ik wilde heel graag een wedstrijd bezoeken, maar het voetbalseizoen is hier net afgelopen. Daarna ben ik verder de wijk ingelopen. Boca heeft allerlei mooi gekleurde huisjes, alhoewel dat wel vooral in het stuk is wat echt aan de haven ligt – en waar de toeristen komen. Het was bijzonder toeristisch en daar hou ik niet zo van. Ik heb wel een fantastische lunch gehad in een klein tentje dat verstopt zat in een winkel, waar ze normale prijzen hanteerden en een goede lap vlees op mijn broodje hadden gelegd. Mmmm.

’s Avonds ging ik met Rein, een Nederlandse jongen uit mijn hostel, naar vrienden van hem. Rita is een Engelse dame die nu een appartement deelt met Daniel, een jongen uit Israel. Met zijn vieren zijn we naar een tangoavond gegaan, een milonga. Daniel wist een goed adres, het zou niet toeristisch zijn, entree was maar zo’n 6 euro. Wat hij er niet bij had gezegd, was dat het een gay-milonga was. Maar dat maakte het eigenlijk alleen maar leuker! Gelukkig begon het met een tangoles. Tot mijn verbazing kon ik het heel goed volgen. Ik heb zelf niet heel veel vertrouwen in mijn danskwaliteiten, maar tangodansen lukt! Natuurlijk was dit op absoluut beginnersniveau, maar toch. Na een uurtje les begon de avond echt. De locals gingen de dansvloer op. Wat een fantastisch gezicht! En na wat wijntjes verzamelden wij onze moed ook: we hebben gedanst! Natuurlijk leek het nergens op, vergeleken met wat de andere mensen om ons heen deden, maar we botsten bijna niet tegen mensen aan én we vonden het leuk. Wat een topavond was dit!

Zaterdag 3 januari
Met net iets meer dan drie uur slaap stond ik niet al te juichend op. Gelukkig had het een reden: ik ging naar Uruguay! Met de ferry kun je dat in een goed uur doen. De langzame boot was echter een stuk goedkoper, dus die heb ik maar genomen. Zo’n ferry klinkt leuk, maar als je de grens over gaat is het net een vliegtuig. Lang van tevoren aanwezig zijn, lange rijen zo op een zaterdag in de vakantie, krijsende kinderen… Gelukkig zaten de stoelen wel beter dan in een vliegtuig! Rond twee uur kwam ik in Colonia aan. Colonia del Sacramento is een klein stadje in Uruguay. Het is een populaire bestemming voor Argentijnen vanwege de pittoreske straatjes. Ik vond het direct fantastisch! Ik heb even rondgewandeld en ben toen naar het strand gegaan. Of nou ja, strand… het lijkt alsof je hier aan zee ligt, maar in werkelijkheid is het de breedste rivier ter wereld. De Rio de la Plata is op het breedste punt zo’n 200 km breed. Het zonnetje scheen, er stond een flinke wind waardoor het niet té warm werd, ik heb zalig liggen lezen. Aan het einde van de middag werd het bewolkt. Tijd om terug te gaan naar het hostel, even te douchen en daarna weer het stadje in te lopen. Wat was het leuk! Er stond een bandje vrolijk punkrock te spelen, ik kwam een sambaband tegen, en vooral heel veel pittoreske straatjes. Na de zonsondergang bekeken te hebben, heb ik zalig gegeten in een restaurant met uitzicht over de haven. Mooi! En wat een topdag was dit weer!

Zondag 4 januari
Ik had eigenlijk al besloten om nog een dag in Colonia te blijven. Ik kon een beetje chillen op het strand, het stadje beviel me wel en het hostel leek ook prima. Leek. Het ontbijt was een chaos: ik moest eerst vragen om een glas, daarna om een bord, toen om brood en vervolgens om jam. Allemaal dingen die normaal best standaard aanwezig zijn als je gaan ontbijten. Aan tafel ontdekte ik dat ik ook geen bestek had. Het personeel was ook niet al te vriendelijk. Toen ik vervolgens wilde betalen voor de extra nacht, bleek die opeens een stuk duurder te zijn. Ik had het gevoel dat ik werd afgezet. Het zou wel goedkoper kunnen: dan moest ik even online reserveren. Dat slaat helemaal nergens op, vooral omdat bij zo’n online reservering ook nog een deel van het geld naar de website gaat. Maar goed, vooruit. Natuurlijk lag het internet er wéér uit, en toen was ik het wel zat. Ik besloot om toch maar naar Montevideo te gaan.
Op het busstation ontdekte ik dat de eerste bus pas over twee uur zou gaan. Ik heb dus nog lekker anderhalf uur op het strand kunnen doorbrengen. Vlakbij de busterminal was een klein strandje, waar eerst nog drie andere mensen waren, maar al snel lag ik er in mijn eentje. Lekker hoor!

Na een busrit van een paar uur stond ik aan het einde van de middag in Montevideo. Ik heb een flink stuk van de Rambla afgelopen, om daar ook nog op het strand te liggen. Ik hoorde muziek, en wat bleek? Een sambaband was in het park naast het strand aan het oefenen voor carnaval. Fantastisch! Een stuk of dertig trommelaars, danseressen, wauw! Ik vond het heel mooi om te zien dat het echt iets was voor alle leeftijden. De ‘musa’, een soort miss, was een jaar of vijftien, maar er dansten ook dikke vrouwen van zestig mee. Eerst gaven ze een optreden op een pleintje, maar even later liepen ze ook echt door het park. Wauw, dit was heel tof om te zien!

Maandag 5 januari
Ik ben natuurlijk niet in Uruguay om op het strand te liggen. Of nou ja, niet alleen daarom. Vandaag was het tijd voor sight seeing! Ik deed een walking tour door Montevideo. Conclusie: er is vrij weinig te zien. Hoogtepunt was de markthal, vol restaurantjes waar ze op enorme vuren vlees staan te grillen. ’s Middags ben ik verhuisd naar een ander hostel, een stuk beter dan de vorige en vlak bij het strand. Daar heb ik natuurlijk nog even van genoten, voordat ik afsprak met Pablo. Ik ken hem uit Peru, hij woont in Montevideo. Wat doen Uruguayanen als ze afspreken? Wij zouden in de kroeg gaa zitten, maar zij niet: we hebben kilometers over de Rambla geslenterd, totdat we om half elf pizza gingen eten.
Het was goed om met een local te praten. Ik was heel benieuwd hoe hij tegen aan aantal dingen aan zou kijken. De huidige president van Uruguay is namelijk een bijzondere man. Hij geeft 90% van zijn inkomen aan goede doelen, woont nog op een boerderijtje aan de rand van de stad (in de presidentiële residentie worden nu daklozen opgevangen) en rijdt liever in zijn eigen VW Beetle dan in de gepantserde Mercedes die voor hem klaar staat. Ook zijn politieke opvattingen zijn opvallend: vorig jaar heeft hij het homohuwelijk, abortus en de verkoop van marihuana gelegaliseerd. Dat is nogal wat in het conservatieve Zuid-Amerika. Van Pablo begreep ik dat de bevolking dol op hem is, ‘Pepe’ (ze hebben zelf een koosnaampje voor hem!) is razend populair. Inmiddels beginnen ze ook aan het idee te wennen dat ze nu liberale wetten hebben. Hij was er zelf ook voorstander van.

Ik vond Uruguay een boeiend land. Ik had vooraf gehoord dat er niet zoveel te zien zou zijn (eens voo wat betreft Montevideo, maar Colonia was prachtig!), dat het duur zou zijn (vond ik meevallen, niet veel duurder dan Argentinië), en dat het ook niet heel veilig was (geen last van gehad). Ik vond de mensen opvallend beleefd: als ze staan te wachten, of het nu voor de bus is of voor een winkel, dan staan ze keurig in de rij. Auto’s stoppen voor zebrapaden, of als ze in een rustig straatje zien dat je wilt oversteken. Dat is een verademing, na de nietsontziende Schumachers in Buenos Aires. Het was voor mij ook wel even een wakeupcall. Als Europeanen vinden we onszelf best zielig, met onze economische crisis. Uruguay had in 2002 ook een crisis. Veel spaarders zijn al hun geld kwijtgeraakt, wat ze tot op de dag van vandaag niet terug hebben gekregen. 40% (!) van de bevolking leefde onder de armoedegrens. En tsja, die armoedegrens is waarschijnlijk ook iets anders gedefinieerd dan in Nederland. Dan durf je toch niet meer te klagen, als Nederlander? Op dit moment geldt dat leven in armoede gelukkig nog maar voor minder dan 10% van de bevolking in Uruguay. Dat laat wel zien dat het land enorme stappen heeft gezet in nog geen 15 jaar. Ze zijn er nog niet, maar ze komen er echt bovenop. Ik vond het een mooi land!

Plaatjes van Uruguay:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.855119764539087.1073741854.100001232142210&type=1&l=a0f194032c

Foto's van Buenos Aires komen in één keer, met de laatste update van deze reis.