Mendoza, Cordoba en kerst in Buenos Aires

Voor de foto's: https://www.facebook.com/media/set/?set=a.846263055424758.1073741852.100001232142210&type=1&l=fc7ef68f28 (knippen en plakken, ik kan er helaas geen klikbare link van maken)

Zondag 21 december
Zondagochtend, dan is het erg stil in Mendoza! Door de lege straten ben ik verhuisd naar een nieuw hostel, voordat ik het stadje nog wat verder ging verkennen. Er was vrij weinig te zien: een centraal plein (dat ik gisteravond al had gezien, toen er een openluchtopera werd uitgevoerd omdat de stad zoveel jaar bestond), vier pleinen daaromheen, en wat straten met weinig bijzondere gebouwen. Na even met het thuisfront geskypet te hebben, was het tijd voor actie! Ik ging met een gezellig groepje vreemden paardrijden. Nou ja, vreemd… twee Canadezen had ik al ontmoet in Valparaiso en de rest leerde ik ook snel kennen dankzij onze gezellige gids Franco. Wat een topgroep! We reden vanuit Mendoza naar een boerderijtje aan de voet van de Andes. Daar kregen we allemaal een paard toegewezen, we werden erop gezet, kregen een iniminiuitleg over hoe je gas geeft, remt en stuurt en dat was het dan: gaan met die banaan! Of nou ja, met die paarden. Helaas viel dat ‘gaan’ een beetje tegen. Stapvoets sjokten onze paarden twee uur lang over heuvels, steeds dieper het gebergte in. We werden begeleid door Franco en door Augustin, het negenjarige neefje van de gaucho die fantastisch kon paardrijden. Ik vond het bijzonder rustgevend, om het niet gewoon saai te noemen. Ik had het makkelijkste paard ooit (liep namelijk klakkeloos achter z’n voorganger aan). Toen we een pauze namen, vroeg ik dus maar aan de gids of we ook zo rustig terug gingen. Nou, als wij dat wilden, dan konden we wel wat sneller… Dat hebben we geweten! De terugweg hebben we afwisselend in galop/draf en stapvoets afgelegd. Opeens waren we allemaal alert en was het alle hens aan dek om op onze paarden te blijven zitten. Rennende paarden op een heuvel vol zand zorgden ook voor een zandstorm. Intensief, maar woei, wat was dat leuk! Helemaal gesloopt en hongerig kwamen we terug bij de boerderij. Daar stond de barbecue al aan, er was meer vlees en wijn dan we op konden. Uitgegeten namen we plaats rondom het vuur voor het ultieme buitengevoel. Zalig! Kletsend in een mengeling van Spaans en Engels, rozig door de wijn, moe van het buiten zijn en de inspanning… Ik heb heerlijk geslapen die nacht. Wat een fijne dag was dit!

Maandag 22 december
Aan de pret in Mendoza kwam maar geen einde. Vandaag ging ik op de fiets langs de wijngaarden! Eerst even een busticket voor vanavond kopen op het station en daarna met de bus naar Maipu, een dorpje net buiten Mendoza. Daar huurde ik fietsen samen met Laura en Maren, twee Duitse meisjes. We zijn langs drie wijngaarden gefietst. De eerste was een traditioneel familiebedrijf waar we een tour kregen en een proeverij hadden, bij de tweede hebben we alleen geproefd en bij de derde hebben we een paar uur in de zon op het dakterras met uitzicht over de wijngaarden gezeten, gegeten en gedronken. Wat een topplek! Het was super gezellig, het werd steeds zonniger, de wijn vloeide rijkelijk, ik at de beste empanadas ooit… Zalig!
’s Avonds nam ik de bus naar Cordoba. Mijn eerste nachtbus deze trip. Het comfort viel tegen: geen eten en geen dekentje. Gelukkig zat er niemand naast me en werd er maar één film gedraaid, waardoor ik niet de hele nacht naar schietgeluiden moest luisteren. Een beetje geslapen en verder wat gelezen, ach en dan vliegen die uren ook voorbij.

Dinsdag 23 december
Niet bepaald fris en fruitig kwam ik om zeven uur ‘s ochtends aan in Cordoba. Gelukkig was het hostel snel gevonden, kon ik al in mijn kamer en bleek ik geen kamergenoten te hebben. Hup, lekker bijslapen dus! Rond elf uur liep ik eens de stad in. Leuk, aantal mooie pleinen en kerken, maar weinig spectaculair. Het grootste deel van de middag heb ik lezend in een hangmat doorgebracht. Lekker, echt even vakantie vieren. Zo’n bijna leeg hostel heeft wel wat! Ik ontdekte ’s avonds dat er de volgende avond geen bus zou gaan, wat wel mijn plan was. Na wat twijfel besloot ik daarom de volgende ochtend al te vertrekken. Eerder dan gepland, maar Cordoba leek nou niet de moeite waard om er de kerstdagen door te brengen.

Woensdag 24 december
Vandaag zat ik dus opeens tien uur lang in de bus naar Buenos Aires. Ook best prima, want de bus was zo goed als leeg. Beetje lezen, beetje foto’s uitzoeken, beetje naar buiten kijken. Argentinië lijkt wel wat op Nederland: dit deel is vlak en heeft vooral veel weilanden met gras. Eenmaal in Buenos Aires was het stil. Het enorme busstation was bijna verlaten en half afgesloten. Er zat bijna niemand in de metro, op het station hingen alleen daklozen en beveiligers. Het is kerstavond en dat is hier duidelijk iets groots!
In het hostel kon ik nog aansluiten bij het kerstdiner, ondanks dat er geen steak meer voor mij gehaald kon worden: alle slagerijen waren al gesloten. Geen probleem, dan gooi ik wel wat hamburgers op de grill. Groente was er wel, en minstens zo belangrijk: een fles wijn per persoon! Dat het al snel gezellig werd, zal je dus niet verbazen. We waren met ongeveer vijftien man, uit allerlei landen: van België tot Denemarken en van Italië tot Venezuela. Vooral met de Belgen kon ik het goed vinden. Het was even zoeken naar de Lingua Franca. Uiteindelijk kwamen we uit op Spaans, met een charmante mix van wat Engelse en Franse woorden als onze woordenschat ontoereikend was. We hebben lang op de stoep voor het hostel gezeten, kijkend naar de mensen die voorbij liepen en naar het vuurwerk dat werd afgestoken. Kerstavond in Buenos Aires lijkt op oudjaarsavond in Nederland. Het grootste verschil is de temperatuur: het koelt ’s nachts nauwelijks af, waardoor het een hele fijne 25 graden was ’s nachts. Het was een heerlijke avond!

Donderdag 25 december
Vandaag is het Eerste Kerstdag, ook al voelt het niet zo. Daarom hadden we wel kerststol bij het ontbijt, waar verder vooral mensen met kleine oogjes zaten. Het was ook erg stil. Tijdens het ontbijt kreeg ik een appje van Giel: hij was ook in Buenos Aires, konden we samen de stad verkennen? Natuurlijk! Snel douchen en hup naar het Plaza de Mayo, want daar hadden we afgesproken. Wat was het leuk om hem weer te zien!
De stad was uitgestorven. Ik wilde bijvoorbeeld geld wisselen. Normaal staan er daarvoor allerlei mannetjes in een bepaalde straat, maar die straat was nu leeg. Er was precies één dame die wisselde, tegen een beroerde koers, maar ik had weinig keus. Ik ben al lang blij dat ik wat euro’s heb meegenomen en dat ik in Chili mijn overgebleven pesos heb gewisseld voor dollars. Er zit een groot verschil tussen de officiële wisselkoers en wat je op de zwarte markt voor je geld krijgt: de officiële koers is ongeveer 10 pesos voor een euro, de onofficiële koers is zo’n 14 pesos. Dat scheelt dus behoorlijk.
Na wat geld gewisseld te hebben, zijn we aan de wandel gegaan naar Puerto Madero. Dit is de oude haven, en nu het meest moderne deel van de stad. Chique appartementencomplexen en dure restaurants. Het leek in niets meer op Zuid-Amerika, dit had zo New York of Londen kunnen zijn. Later liepen we langs een groot natuurgebied (ook raar hoor, zo in de stad) en struinden we nog wat door de stad. Buenos Aires is mooi, maar het blijft raar dat alles gesloten is, er hangt een vreemde sfeer. Bovendien is het snikheet. Het doet ook echt niet Zuid-Amerikaans aan, de gebouwen in het centrum hadden ook zo in Parijs kunnen staan. Rond vier uur was ik doodop. Tijd om even terug te gaan naar het hostel, om een kleine siësta te houden. ’s Avonds was het tijd voor een luxe kerstdiner. Met Giel ging ik op zoek naar een goed restaurant. Het restaurant waar we wilden eten bleek echter zo chique te zijn dat we ons er bijzonder ongemakkelijk bij voelden. In onze toeristenoutfits waren we zwaar underdressed. Uiteindelijk kwamen we terecht in een iets minder chique restaurant, maar nog steeds stonden er een stuk of tien obers toe te kijken. Een heerlijke grote biefstuk en een glas goede wijn, echt Argentijns. Het was een heerlijk kerstdiner! En wat was het fijn om op eerste kerstdag toch niet alleen te zijn.

In het volgende verslag: Patagonië! Maar daarvoor moet ik eerst nog heel veel foto's van pinguïns, gletsjers en zeeolifanten uitzoeken.