Patagonië

Vrijdag 26 december
Vandaag doe ik net alsof ik een local ben, ik vier dus geen Tweede Kerstdag. In plaats van de hele dag veel te eten en bij familie te zijn, vertrok ik al vroeg naar het vliegveld om naar Puerto Madryn te vliegen. Puerto Madryn ligt in Patagonië. Ik dacht dat Patagonië zou betekenen dat het koud zou zijn en guur: grijs, winderig en nat. Ik had er niet meer naast kunnen zitten. Puerto Madryn is een slaperig kustplaatsje met een breed zandstrand, echt een badplaats. Bovendien schijnt de zon en is het hier 30 graden. Ik heb de middag dan ook gebruikt voor een wandeling door het stadje en over het strand, en voor het verder plannen van mijn trip. Dat kan prima in dit fijne hostel, Trapalanda genaamd. Het lijkt soms op een hotel: ik kreeg een eigen handdoek en ik slaap vannacht alleen, in een brandschone kamer. Oh ja, en natuurlijk heb ik wel even geskypet met Nederland. Daar is het immers nog wél kerst. :)

Zaterdag 27 december
Vandaag werd het tijd voor natuurschoon! Ik had een tour geboekt die vanuit Puerto Madryn eerst naar Rawson ging, de provinciehoofdstad. Hier kon je optioneel aan boord gaan van een boot om misschien dolfijnen te zien. Het was echter behoorlijk duur (omgerekend 35-50 euro voor anderhalf uur), ik heb al vaker dolfijnen gezien, het was niet zeker en ik wist dat er in de rivier zeeleeuwen zouden zwemmen. Met een Spaanse dame ben ik daarom zelf lekker aan de wandel gegaan. En ja hoor, we zagen de zeeleeuwen! Gaaf! De tijd vloog voorbij. Al snel zaten we weer in het busje, op weg naar zeeolifanten. Ik had ook geen idee wat voor beesten dat zijn. Het zijn een soort uit de kluiten gewassen zeehonden. Ze kunnen zes meter lang worden. Op een strandje lagen er een stuk of tien. Het waren best suffe beesten, veel beweging zat er niet in. Ze kunnen gevaarlijk zijn als ze zich bedreigd voelen, maar we konden toch behoorlijk dichtbij komen. Gaaf om zulke enorme beesten te zien!
Daarna reden we door naar een van de hoogtepunten van de reis: pinguïns! In Punta Tombo leggen duizenden pinguïnparen hun eieren, broeden ze uit en daarna voeden ze hun kroost tot ze in staat zijn om zelf te kunnen zwemmen. In deze tijd van het jaar betekent dat dat er allemaal jonge pinguïns te zien zijn, en hun volwassen ouders natuurlijk. Wat was dit waanzinnig gaaf! Ik had vooraf al foto’s gezien met bordjes ‘geef voorrang aan pinguïns’, en dat is ook echt nodig. Ze zijn helemaal niet bang voor mensen en trekken zich weinig aan van de nieuwsgierige toeristen. Wat een schatjes zijn het! Ik heb vandaag meer foto’s gemaakt dan in de rest van mijn reis, alleen al van de pinguïns kun je honderden plaatjes schieten.
Helemaal voldaan reisden we weer terug naar Puerto Madryn. We hebben vandaag ontzettend veel gezien, maar ook lang in de auto gezeten. Ach, dat vond ik niet erg: het was lekker warm en het landschap in dit deel van Patagonië is zo eentonig dat ik heerlijk in slaap sukkelde elke keer. Dan vliegt de tijd.

Zondag 28 december
Vandaag was een echte zon-dag: een dag om in de zon te liggen. Ik heb op het strand gelegen, een wandeling gemaakt, nog weer geskypet met het thuisfront, en via whatsapp mijn pubquizteam aangemoedigd. Even een vakantiedagje dus tussen alle actieve dagen. Natuurlijk scheen de zon onbarmhartig op mijn witte lichaam en had ik toch net niet genoeg zonnebrandcreme gebruikt… Je ziet nu in ieder geval mijn bikini op mijn lichaam staan.

Maandag 29 december
Een reisdag. Ik heb het wel gezien in Puerto Madryn en vlieg naar de andere kant van Patagonië, naar El Calafate. Ik heb lang getwijfeld hoe lang ik daar zou blijven: naast de hoofdattractie, de gletsjer Perito Moreno, kun je El Calafate gebruiken als uitvalsbasis voor hikes of om naar het nabijgelegen (voor Argentijnse begrippen dan he, het is vier uur rijden) El Chalten te gaan. Vanuit El Chalten kun je naar Torres del Paine, een natuurgebied, en je kunt daar fantastisch hiken. Vraag mij trouwens niet wat het verschil is tussen wandelen en hiken, want volgens mij komt het op hetzelfde neer, alleen klinkt hiken stoer en wandelen niet. De weersvoorspelling was echter nogal vochtig. Ik hou ook best van een stuk lopen door de natuur, maar het moet wel leuk blijven (te doen op Allstars of slippers ;-) ) en slapen in een tentje bij een paar graden hoort daar niet bij. Ik hoorde vooral verhalen over meerdaagse trektochten en daar word ik niet vrolijk van. Omdat ik ook al veel natuur had gezien en een deel van het landschap ook gewoon eentonig is, besloot ik om dus maar één volle dag in El Calafate te zijn. Vandaag heb ik vooral besteed aan het plannen van die dag.

Ik had hier een beroerd hostel geboekt. Er was niet zoveel keuze meer, met alle andere hostels was ook wel wat mis, dus ik sliep uiteindelijk in een schuurtje op een camping. Er stonden twee stapelbedden in gepropt, maar om naar de wc of douche te gaan moest ik ruim honderd meter over de camping lopen naar het toiletgebouw. Op zich niet heel erg, maar toen ik de volgende nacht om vier uur wakker werd en moest plassen en hoorde hoe het buiten regende vond ik dat toch echt minder grappig. Het goede nieuws was dat er geen bedbugs waren, dat de douche prima was (warm en met voldoende kracht, een zeldzaamheid), het was goedkoop voor El Calafate, er was een verwarmingselement in de kamer en er was werkend internet. Daar hielden de pluspunten ook wel zo’n beetje mee op. Nou ja, twee nachten survivallen, dat was te overzien!

In het dorpje ontdekte ik al snel dat mijn wens om ook op de gletsjer te lopen niet in vervulling zou gaan. Niet alleen waren alle excursies schofterig duur, de mini-trekkings waren ook allemaal voor de komende anderhalve week volgeboekt. Dan maar een gewone excursie naar de gletsjer. Ik besloot te gaan voor de luxe variant: via een toeristische route met fotostops rijden naar de gletsjer, een tweetalige gids, een bezoek aan een estancia (een boerderij) en een hike. Kosten hiervoor waren een schrikbarende 490 pesos, waarbij de entree van het park nog niet inbegrepen was. Er kwam dus nog eens 215 pesos overheen. Volgens de officiële wisselkoers is dat ruim 66 euro! En dat voor vervoer in een volle touringcar met 50 personen, zonder eten of drinken. Kosten voor de organisatie: de huur van een bus voor een dag, een buschauffeur en een lokale gids. Niet te lang nadenken over hoe je op die manier van de organiserende bedrijven in no time miljonairs maakt. El Calafate is nu eenmaal ver weg van de bewoonde wereld, alles is er duur, daar moet je het maar mee doen.

Dinsdag 30 december
Het was een boel geld, maar de gletsjer was het waard! Wat een fantastisch gezicht. Het mooiste is het moment dat er stukken afbreken. De gletsjer groeit aan de andere kant, dus geen zorgen over smeltende ijskappen en klimaatverandering. Als er een stuk afbreekt, gaat dat met een mooie plons en vooral een indrukwekkend geraas. Heel erg gaaf om te zien! En je zit dus de hele tijd met z’n allen te wachten tot er weer een stuk naar beneden valt. Vlak voordat we weggingen brak er echt een enorm stuk af, zo gaaf!
De hele dag was leuk. Vanuit de bus zagen we niet alleen prachtige plaatjes, maar ook een condor op de berg zitten. We stopten bij een boerderij waar een baby guanaca (een soort lama) rond liep, super schattig. En uiteindelijk heb ik toch ook nog gehiked, want inbegrepen was een tocht van een uur. Eerst een stuk door het bos de heuvel af, daarna een stuk langs het water met een fantastisch uitzicht op de gletsjer zes kilometer verderop, toen een stuk over gladde rotsen langs het water en tot slot steil bergop, weer de heuvel op. Ik begon opeens het nut van wandel- of bergschoenen in te zien. Maar de gletsjer was natuurlijk het hoogtepunt. Dat maakte ik ook nog eens mee met leuke mensen. Ik kon het goed vinden met een Duits meisje van ongeveer mijn leeftijd, een Canadees en een Braziliaan. Na terugkomst in Calafate heb ik de dag afgesloten met een all-you-can-eat barbecuebuffet (inclusief toetjes) samen met de heren. Een geslaagde dag!

Foto's:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.854161881301542.1073741853.100001232142210&type=1&l=1279d5e113