Chili: Valparaiso en Santiago

Donderdag 11 december
Over het begin van deze reis kan ik kort zijn: ik heb de hele dag in het vliegtuig gezeten. Met KLM vloog ik van Schiphol naar Sao Paulo, om daar over te stappen op een vlucht naar Santiago. Prima vlucht gehad, heel rustig, me goed vermaakt onderweg. Wel ruim een uur vertraging, dat was vervelend, want ik had in Sao Paulo oorspronkelijk al minder dan twee uur voordat mijn vlucht naar Santiago zou vertrekken. Op het vliegveld werd het dus rennen, waarna ik mijn vlucht makkelijk haalde: ook die bleek uiteindelijk ruim een uur vertraagd. Helaas bleek in Santiago dat mijn tas nog ergens halverwege was. Fijn hoor, om twee uur ’s nachts, na praktisch 24 uur gereisd te hebben… Formuliertje ingevuld, direct mijn Spaans kunnen testen en op naar een hostel. Daar kwam ik rond vier uur aan. Mijn pyjama zat gelukkig in mijn handbagage. Dat was het dan ook direct, want alle overige kleding zat in mijn backpack. Een uitdaging voor morgen!

Vrijdag 12 december
Na een korte nacht in een hostel in Santiago vertrok ik zonder backpack naar Valparaiso. Daar voelde ik me even best ellendig. Ik was moe (niet zo gek, met nauwelijks slaap en een jetlag), ik wilde graag schone kleren aan maar die waren nog ‘ergens’, ik had geen idee wanneer mijn koffer kwam… Een lunch met kamergenoten, een wandeling door Valparaiso en veel hulp van de hostel staff bracht een beetje uitkomst. En ik besloot om maar op tijd te gaan slapen. Vanaf nu kon het alleen maar beter gaan!

Zaterdag 13 december
Fris en fruitig stond ik mooi op tijd naast m’n bed. Lang leve jetlags! Om tien uur deed ik de walking tour in Valparaiso. Het is een bijzondere stad! Een smal deel ligt op het vlakke terrein naast de zee, maar het grootste deel van de stad bevindt zich op 42 heuvels met gekleurde huisjes. Lekker rondgelopen, veel moois gezien, prima tour! Na afloop met een Australiër uit mijn hostel geluncht in een mini-bierbrouwerij. Dat was geslaagd: het eten was heerlijk. We konden drie verschillende soorten proberen, prima dus. Ik was al een stuk vrolijker dan de dag ervoor. En toen ik eenmaal terug in het hostel hoorde dat mijn tas terecht was, kon de dag helemaal niet meer stuk! Eindelijk al mijn kleren, eindelijk tijd voor slippers en een korte broek! Het was nog niet helemaal subtropisch in Valparaiso maar met een graad of 25 zijn de winterkleren uit Nederland toch niet erg comfortabel.
Na even rustig een boek gelezen te hebben in het hostel kon ik er helemaal weer tegenaan. Ik wilde naar buiten! Andy, een Schot, wilde wel met me mee. Samen hebben we als blije kinderen door Valparaíso gehuppeld. Een avond met cocktails met de ladies in het hostel was een perfecte afsluiter van een heerlijke dag. Het zonnetje scheen, ik liep in korte broek en op slippers, zulke leuke mensen, leuke stad, ik was blij. Echt op stap zat er niet in (nog steeds moe, voor het eerst had ik echt een jetlag), maar dat maakte niet uit. Wat een heerlijke dag!

Zondag 14 december
Ik was weer op tijd uit de veren. Na een prima ontbijt checkte ik uit in het hostel, ze mochten nog even op m’n backpack passen. Ik nam de bus naar Viña del Mar, de badplaats naast Valparaíso. Het is een lelijke stad vol met hotels en winkelcentra, echt het lelijke broertje van het pittoreske Valpo… Alleen dan met mooie stranden. Helaas was het absoluut geen strandweer. Een graad of 17, wolken, een fris windje, best een tegenvaller dus. Ach, nu was ik wel wat sneller in Santiago. Daar was het lekker warm en zou ik de komende nachten slapen in La Casa Roja, een groot hostel. 150 bedden en een fantastische geschiedenis: er hebben nonnen in het gebouw gewoond, er zijn geheime meetings van verboden politieke groeperingen gehouden en nu is het een backpackersparadijsje. Het gebouw is in oude luister hersteld, eigenlijk meer passend bij een chique hotel. Er zijn ruime patio’s en een grote tuin en het zwembad met buitenbar. Niet dat ik direct in het zwembad sprong, maar het was fijn om goed aangekomen te zijn.

Maandag 15 december
Mijn eerste schooldag! Gelukkig kon ik het vinden, al was ik enigszins onder de indruk van de metro. In de ochtendspits puilt die uit. Je moet soms een of meerdere metro’s voorbij laten gaan voordat je jezelf erbij in kunt proppen. Op het perron staat personeel dat niet alleen toezicht houdt, maar ook kijkt of iedereen past en dat indien nodig het laatste zetje geeft. Dit kende ik alleen van plaatjes, leuk om eens zelf mee te maken.

Na een halte of acht kwam ik aan bij de school, die had ik gelukkig snel gevonden. Ik bleek twee docenten te hebben. Van 10.00 uur tot 11.30 uur had ik les van Yuri. Hij weet veel en kan veel interessante verhalen vertellen over zijn eigen leven, maar didactisch vind ik hem niet heel sterk. In de loop van de week ontdekte ik dat hij als jongere naar Duitsland gevlucht is voor het regime van Pinochet. Na zestien jaar is hij teruggekeerd naar Chili. Wel grappig was dat als we een opdracht hadden of als hij een vraag stelde, iedereen altijd ‘tien punten’ kreeg: als je het verkeerde antwoord gaf, corrigeerde hij je gewoon totdat je wist wat het wel moest zijn – en dan was het dus alsnog goed. Dit was vooral grappig omdat hij erg nauwgezet de scores bij hield, die uiteindelijk voor iedereen altijd hetzelfde waren. Na een half uurtje pauze (die standaard werd gebruikt om van de zon te genieten op de stoep) had ik van 12.00 tot 13.30 les van Sergio. Jonger dan Yuri, minder levenservaring, maar een betere docent. Met hem kon ik het vanaf het begin goed vinden, aan Yuri moest ik echt wennen.
Mijn klasgenoten waren erg wisselend. Ze kwamen niet altijd (een Braziliaanse jongen is zelfs maar één dag komen opdagen) en het niveau liep ook behoorlijk uiteen. Wel was iedereen aardig! Mijn klasje bestond uit de meeste dagen uit een dame uit Wales die al 20 jaar in Duitsland woonde en wiens niveau veel te laag was voor deze groep, een 16-jarige Australische met familie in Chili, een 18-jarige Duitser en een hele leuke meid van begin 20 met een Brits/Frans/Belgische achtergrond. Met haar kon ik het goed vinden! Na een dag ging ze naar een andere groep, maar we bleven in de pauze kletsen. Daarnaast lunchte ik deze week vaak een Braziliaanse en een Japanse. Grappig stel: Japan sprak nauwelijks Spaans en Brazilië sprak nauwelijks Engels. We hebben drie keer samen geluncht en dat was toch heel gezellig!

’s Middags heb ik eindelijk gedaan waar ik zo naar uitkeek: mijn bikini uit mijn backpack halen en bij het zwembad liggen. Daarna raakte ik aan de praat met twee van mijn roomies en een vriend van ze. We waren een mooi gezelschap: een Ier (Martin), een Canadees (Nick) en een Australiër (Lewis), en ik er dan nog bij. Wat was het een heerlijke avond! Gewoon pret, we hebben de hele avond vreselijk zitten ouwehoeren, ik was echt ‘one of the guys’ geworden. Zo’n avond die je kunt navertellen, maar die op papier nooit zo leuk is als in het echt. Rond half twee rolde ik mijn bed in, licht rozig van de wijn (gelukkig had ik vooral water gedronken, de heren gingen nog even door en waren de volgende dag echt niet aanspreekbaar).

Dinsdag 16 december
Na school was het tijd om nu echt wat meer van Santiago te gaan zien. Ik deed daarom een walking tour bij Tours 4 Tips. Echt een aanrader! Twee leuke meiden als gids en die gingen ook de lastige onderwerpen niet uit de weg, zoals de tijd onder Pinochet. We eindigden in een kroegje waar ik veel te veel Chileense sangria heb gedronken (tsja, iemand moet het doen he, het stond er! Zonde om weg te gooien toch?). Na ook nog een halve liter bier en een pizza (niet de beste volgorde, ik kan aanraden om eerst de pizza te eten en dan het op een drinken te zetten) was ik aangenaam licht in mijn hoofd. In het hostel dus niet zo veel meer gedaan, afgezien van wat nachtelijk geouwehoer met een van m’n roomies die om vier uur me wakker maakte. Toen had ik er al een flinke nacht op zitten, haha.

Woensdag 17 december
Wat een dilemma vandaag. Ga ik uit school naar een museum of ga ik naar het zwembad in de tuin van het hostel? Het werd beide. Even met een tijdschrift in de zon en daarna naar het Museo de la memoria y derechos humanos, het museum van de herinnering en de mensenrechten. Het museum is gewijd aan de dictatuur. Ik had er in de tour van gisteren al het een en ander van meegekregen. Een korte samenvatting: in 1970 kwam Salvador Allende aan de macht. Hij was democratisch gekozen en een van de eerste socialistische presidenten ter wereld. Na drie jaar was er een staatsgreep door het leger. Augusto Pinochet kwam aan de macht en die deed dat niet zachtzinnig. Tegenstanders werden opgepakt, gemarteld, vermoord en soms verdwenen ze om nooit meer terug te komen. Er was ook veel internationale weerstand tegen zijn regime. Na 16 jaar werd de dictatuur na een referendum weer vervangen door een democratie. In het museum werd deze hele periode omschreven. Dat was bijzonder indrukwekkend, echt om even stil van te worden.

Donderdag 18 december
Vanavond had ik afgesproken met Rowena. Ik heb haar vorig jaar in Bolivia ontmoet, ze komt eigenlijk uit Engeland en vertelde me vorig jaar dat ze een waanzinnig leuke Chileen had ontmoet. Met die waanzinnig leuke Chileen, Andres genaamd, woont ze nu in Santiago. Met z’n drieën zijn we de Cerro Santo Cristobal opgefietst, een berg met een prachtig uitzicht over de stad. Helaas konden we niet tot aan de top komen, want de weg bleek halverwege te zijn afgezet. Gelukkig hadden we alsnog al een mooi uitzicht over Santiago. Ons plan om op de top naar de zonsondergang te kijken en mate (typische drank voor Chili en Argentinië) te drinken viel wel in duigen. Niet getreurd, we zijn alsnog in de stad wat gaan drinken. Het was zo leuk om Rowena weer te zien, en haar vriend te ontmoeten, en om even uit het toeristensfeertje te zijn. Het fietsen was ook leuk! Er zijn niet veel fietspaden in Santiago, en dus is het helemaal geaccepteerd om als dat zo uitkomt de stoep op te gaan. Voetgangers gaan niet voor je aan de kant, dus het is een soort survivaltocht, maar ik had het overleefd.

Vrijdag 19 december
Mijn laatste volledige dag in Santiago al weer. Na de laatste Spaanse les ben ik gaan wandelen door Bellavista, een wijk met veel kleurige huizen, restaurantjes en bars. Het is echt een uitgaansgebied. Daarna via het centrum helemaal naar het hostel gelopen, een flinke wandeling! Onderweg had ik nog wat kleine cadeautjes gekocht voor Rowena. Vandaag is haar verjaardag en Andres heeft een surprise party georganiseerd. Ik heb tegen Rowena gezegd dat ik direct uit school vertrek naar Argentinië, ze verwacht dus zeker niet dat ik ook op het feest kom.

Chilenen kunnen goede feestjes geven, dat is me vandaag wel duidelijk geworden! Rond half elf kwam ik aan bij het appartement van Rowena en Andres. Ik werd doorverwezen naar het dakterras op de 24e verdieping, naast het zwembad. Daar stond een enorme hoeveelheid sushi klaar, met andere hapjes en vele drankjes. Het uitzicht was fantastisch! Opeens zag ik hoe groot Santiago eigenlijk is, door de lichtjes tot aan de horizon. De jarige job was helemaal verrast, ze had niet meer meegekregen dan dat er wat vrienden van Andres zouden komen, en opeens stonden er vijftien mensen voor haar neus. Die mensen bleken ook nog eens heel erg leuk te zijn, dus ik vermaakte me prima! Goed ook voor mijn Spaans: er was bijna niemand die Engels sprak, dus ik heb me in het Spaans moeten redden – en dat is gelukt. Wat een heerlijke afsluiting van mijn tijd in Chili! Heel, heel erg bijzonder om bij dit feest te mogen zijn!

Zaterdag 20 december
Over vandaag kan ik kort zijn: ik heb de hele dag in een bus gezeten. Van Santiago reisde ik naar Mendoza, in Argentinië. Met de auto doe je deze reis in een uur of vijf. Met de bus zou het een uur of zeven, acht moeten zijn, afhankelijk van de grensovergang…. Nou, wij hebben meer dan drie uur bij de grens gestaan en hadden dus een enorme vertraging. De grensovergang is midden in de Andes, op een flinke hoogte. Het was er steenkoud, terwijl Santiago en Mendoza allebei warm zijn, en ik dus in een rokje met blote benen in de bus zat. Soms moesten we de bus uit, dan was het koukleumen de rij staan wachten. Alle bagage werd de bus uit gehaald en gecontroleerd. Het duurde eeuwen. Wat was ik blij toen ik weer de warme bus in kon, waar de verwarming op een fijne 26 graden stond ingesteld.
Uiteindelijk kwam ik rond negen uur aan bij mijn hostel in Mendoza. Ik heb ingecheckt, ben geld gaan wisselen en heb mezelf toen getrakteerd op een fantastisch Argentijns diner. Een groot stuk vlees en een groot glas wijn, er is niet veel meer nodig om me gelukkig te maken. Helemaal rozig viel ik in slaap.

Hoe kijk ik terug op Chili? Chili is een rijk en ontwikkeld land. Meer Europees dan Zuid-Amerikaans in mijn ogen. Het is georganiseerd, relatief prijzig, schoon… Het blijft grappig hoe elk land in Zuid-Amerika zijn eigen woordenschat heeft en eigen gewoontes. Een daarvan is de voorliefde voor avocado, dat ze zelfs op hotdogs doen (samen met tomaat, het heet dan een completo en is op elke straathoek te koop). Ik heb me bijvoorbeeld ook verbaasd over de cafes con piernas, koffietentjes met serveersters in bijzonder korte rokjes en op erg hoge hakken. Er zijn varianten die meer op een nachtclub lijken dan op een zaak waar ze koffie verkopen, best bijzonder in een verder conservatief land! Ik heb de indruk dat ik maar een klein stukje heb gezien, het noorden met de Atacamawoestijn en het woeste zuiden heb ik niet gezien. Dan blijft er nog iets over voor een volgende reis!

Foto's (ook zichtbaar zonder Facebook - even link kopiëren en plakken):
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.845590192158711.1073741851.100001232142210&type=1&l=16e7339f10