Himare en Vlore

Tot nu toe gingen alle reizen in Albanië vrij soepel, maar de bus naar Himare was wat lastiger. Ik zou de bus niet nemen vanaf het officiële busstation, maar een paar blokken verder, bij een parkje. Daar stonden ook wat taxi’s en de bejaarde taxichauffeurs probeerden me wijs te maken dat er helemaal geen bus kwam op het bij mij bekende tijdstip. Nee, die bus was stuk, er kwam er pas ’s middags een, maar ze konden me wel met de taxi brengen. Ja ja… ik wist wel beter, en als er echt geen bus zou komen, dan ging ik wel ’s middags met de bus. Toen de bus er keurig op tijd aankwam, waren de heren overigens wel zo vriendelijk om me erop te wijzen dat dat de bus was die ik moest hebben. Zelfs als ze onvriendelijk proberen te zijn, zijn ze er niet goed in.

Met een prachtige route langs de kust reed ik naar Himare. Himare is klein, maar heeft een mooi strand en er liggen ook prima strandjes in de buurt. Een van de beste restaurants van Himare zou naast mijn hostel liggen. Het was er inderdaad erg druk, maar de bediening was beroerd. Het duurde ontzettend lang voordat we eten kregen, en uiteindelijk vond ik mijn gerecht niet eens lekker. Gelukkig was het wel gezellig met medereizigers.

2 september – hiken vanuit Himare
Vroeg ging de wekker, vanaf acht uur zou er ontbijt zijn. Albanese tijd: om tien over acht verscheen er iemand die op de fiets sprong om de inkopen te gaan doen. Grrr… ik wilde vroeg weg, omdat het overdag lekke warm zou zijn en ik een heel stuk wilde hiken. Uiteindelijk had ik tegen half negen een enorm bord vol eten voor mijn neus, het wachten eigenlijk wel waard, en ging ik tegen negen uur met een volle maag op pad. Vooraf had ik me vaak afgevraagd of Albanië gevaarlijk zou zijn. Tot nu toe voelde het totaal niet zo. Ik ging dus vrolijk in mijn eentje wandelen. Eerst een stukje door het dorpje, daarna een weggetje in de heuvel op, langs een paar huizen maar vooral door weilanden en boomgaarden. Ik kwam schapen en een geit tegen, en één oud vrouwtje die me besjes aanbood. Daarna sloeg ik af richting Livadhi beach, en dat was echt een geitenpaadje. Ik kwam niemand tegen. Het was niet ver, zo’n tien minuten, maar stiekem was ik toch wel opgelucht toen ik het strand bereikte. Dat was prachtig! Er zaten wat campings en resorts aan. Verleidelijk om neer te ploffen, maar ik wilde nog verder, naar Jale beach. Daar ging wel min of meer een weg (deels zandpad) naar toe, met iets meer verkeer en zelfs een aantal andere wandelaars. Prachtige route! Het uitzicht over de blauwe zee, de heuvels, af en toe een bunker, af en toe een boerderij…. Echt genieten, ondanks dat het inmiddels wel écht warm was. Ik was blij toen ik in Jale aankwam en het water in kon duiken! Ik had er toch bijna twee uur lopen op zitten. Na ongeveer drie kwartier relaxen vond ik het dan ook tijd om aan de terugtocht te beginnen. Die zou ik in twee delen doen, een tussenstop in Livadhi om af te koelen…

Rond twee uur kwam ik terug in Himare. Ik pakte mijn spullen en was van plan om nog te gaan lunchen, maar toen kwam net een bus naar Tirana voorbij. Even zwaaien naar de chauffeur en hup, ik kon mee. Ideaal, geen vaste bushaltes! Ik had me ook al vlakbij het hostel laten afzetten. Lunch werd dus koekjes en chips in de bus, voor een keertje is dat prima. De bus had weer een prachtige route, stopte onderweg nog een keer bij een bron met fris water (echt uit de natuur, het gebeurt regelmatig dat auto’s en zelfs bussen langs de weg stoppen om iedereen even flesjes te laten vullen) en ik kletste vrolijk met een Albanees meisje. In Vlore werd ik helaas aan de andere kant van de stad afgezet, dus na een uurtje wandelen kon ik met recht vaststellen dat Vlore best groot is, maar niet mooi.

Gelukkig heb ik een gezellig hostel met echt zo’n losse backpackersvibe, waar bijna iedereen rookt maar iedereen gelukkig ook echt heel gezellig is en open staat voor contact. Ik sliep hier twee nachten en heb één avond ontzettend goed gegeten in een lokaal restaurantje (tip van de eigenjaar) en de tweede avond heb ik super gezellig én lekker gebbq’t, waarbij ik heb geleerd dat je die heel goed kunt aanblazen met een fohn, en waarna ik met een stoere metal-gast heb lopen karaoke’en. Onze favorieten: Barbie Girl en het hele assortiment van de Vengaboys. Goede avond!


3 september – Vlore
De enige reden dat ik in Vlore was, was de trip die je vanuit daar kunt maken. Met de boot vaar je naar stille strandjes, een enorme grot (waar de boot stopte om te gaan zwemmen, heel leuk) en het hoogtepunt: het eiland Sazan. Op dit eiland zaten vroeger honderden militairen gelegerd en er woonden 150 gezinnen. Het eiland had dus een school, een theater, en een grote villa voor als Mussolini op bezoek kwam (ja, ook de Italianen hebben in Albanië geheerst). Nu wonen er nog vier mensen, twee honden en twee ezels. Het is een spookstad. Alsof dat nog niet surrealistisch is, staan er een paar duizend bunkers op het eiland van 6 vierkante kilometer. Heel bijzonder om er rond te lopen! Mocht je in de buurt zijn, dan is dit echt een aanrader. Het is sowieso al leuk om op een boot een beetje rond te varen, maar dit eiland had ik ook echt niet willen missen.