Gjirokaster

Vanuit Berat vertrok ik naar Gjirokaster. Ik dacht dat dit een soort Berat zou zijn, dus ik had best hoge verwachtingen. Berat was immers prachtig! Gjirokaster was ook mooi, maar toch minder leuk. Het echt mooie oude centrum bestaat eigenlijk maar uit een paar straten. Berat had ook veel ‘standaard’ nieuwere wijken, maar die lagen min of meer om de hoek van de berg waarop het kasteel staat en waren dus niet direct zichtbaar. In Gjirokaster wordt het oude centrum er veel directer door omringd. Bovendien voelde het toeristischer dan Berat, ondanks dat het hier ook niet echt druk was.

Naast een vijftal straatjes in het oude centrum heeft Gjirokaster ook een kasteel in de aanbieding. In het kasteel vind je een uitstalling van oude wapens (het ene kanon na het andere), buiten is er een fantastisch uitzicht over Gjirokaster en de vallei en staan er hilarische bordjes (‘dit is geen exit’ bij een muurtje boven een afgrond, ‘blijf van het gras – het wordt bewaakt door een kanon’ bij een kanon op een grasveldje).
In een paar uur tijd was ik uitgekeken. Gelukkig had ik dat een beetje aan zien komen. Mijn backpack had ik geparkeerd bij een soort reisbureau/ticket office bij de plek waar de bussen stoppen (‘busstation’ is echt te veel eer), zonder dat ik daarvoor moest betalen. Typisch Albanees: men is zeer gastvrij, vriendelijk en totaal niet commercieel.

Gjirokaster is ideaal voor een dagtrip, maar na een paar uur vond ik het tijd om door te gaan naar Sarande. Dat ging op bijzondere wijze: in plaats van een bus had ik, met zes andere toeristen, een auto met chauffeur. Deze reed te hard, sneed bochten af, haalde op het laatste moment in enzovoort. Vriendelijk was hij ook niet… Ik was blij toen ik in Sarande was!