11 t/m 21 augustus - het HHH in volle glorie!

De tijd vliegt! En wat is er weer veel gebeurd! Echt elke dag is een feestje. Ik probeer om overal bij stil te staan, maar vaak rol je zo weer door het volgende moment in. We maken lange dagen, mijn vrije tijd wordt zoveel mogelijk ingevuld met sportevenementen en het bezoeken van alle bezienswaardigheden in Rio.

Het Holland Heineken House
Na een rustige eerste week in het HHH werd het steeds drukker, totdat we op een gegeven moment gewoon uitverkocht waren. Elke avond één of meerdere huldigingen droegen daar zeker aan bij. Wat was dat waanzinnig leuk! Het bewaken van de ‘legendary lane’ tijdens de huldiging van Tom Dumoulin en Anna van der Breggen is zeker een van mijn hoogtepunten in het HHH. Ik stond helemaal vooraan naast het podium. Er waren maar weinig mensen met zo’n mooi uitzicht!

Het werk bevalt me ook prima. Het verkopen van betaalkaarten is geen rocket science, maar dat is ook niet erg. Zolang ik het maar niet de rest van mijn leven moet doen… Voor een paar weken is het best prima. Groot voordeel is dat bijna elke bezoeker aan onze kassa’s voorbij komt. Hartstikke leuk om allerlei Nederlanders te spreken, vol enthousiasme over de Spelen, Rio en het HHH. Extra bijzonder vind ik de familieleden van de sporters. Die weten hoeveel de sporters ervoor hebben moeten doen en laten, hoe vaak ze er niet bij konden zijn omdat ze moesten trainen of wedstrijden hadden, en plukken er nu de vruchten van. Pijnpuntje bij de bezoekers is soms wel de verhouding tussen Brazilianen en Nederlanders. Na ruim 2 weken HHH kunnen we niet anders dan concluderen dat we de Brazilianen wel zat zijn. Brazilianen houden van in de rij staan, denken niet vooruit en komen heel gierig over. Waar Nederlanders als ze aan komen lopen bedenken wat ze op de pas willen hebben (‘doe maar 200 R$, dan kunnen we met z’n drieën even vooruit’) komt een Braziliaan aan de kassa zonder dat hij ergens over na heeft gedacht. Het systeem moeten we uitleggen, we moeten de prijzen van ons hele assortiment opdreunen, daarna besluiten ze vaak tot het minimumbedrag om vervolgens nog vijf keer terug te komen om elke keer geld voor één of twee biertjes op de kaart te zetten. Per persoon uiteraard, want een biertje kopen voor een ander doen ze écht niet. Ze voelen ook geen druk door de lange rij die achter ze staat te wachten, ze nemen echt de tijd. Zucht. Het voordeel is wel dat mijn Portugees met sprongen vooruit is gegaan, en dat je Nederlanders aan de kassa extra gaat waarderen.

De wedstrijden
In de eerste dagen van de Spelen had ik al wielrennen, roeien en zeilen gezien. Daar is nog veel bijgekomen! Ik ben eerst nog een keer naar het roeien geweest. Dat kon net ’s ochtends voordat ik moest werken. Handig dat de roeibaan direct naast het HHH zit. De Nederlandse dames dubbelvier won zilver, onvoorstelbaar dat ik daarbij was. Echt zo’n moment dat je denkt: wow, wat gaaaaf dat ik hier bij ben.

Vanuit het HHH heb ik een gratis kaartje voor het baanwielrennen gekregen. En wauw, wat was dat ook waanzinnig gaaf! Laurine van Riessen over de boarding zien vliegen (en gewoon verder zien fietsen), Elis Ligtlee was op weg naar haar medaille, en in de een-na-laatste heat werd er een wereldrecord gereden door de VS. Wauw! Een wereldrecord! En ik ben erbij, hoe bizar! Dat wereldrecord werd vijf minuten later nog scherper gezet door Groot-Brittannië, dus twee wereldrecords gezien. Super gaaf. We hadden ook topplekken op de derde rij, je kunt de sporters bijna aanraken!

De dag daarna heb ik ook nog atletiek gezien. Dat was in een half leeg Olympisch stadion, ’s ochtends vroeg. We hebben de eerste ronde van de 200 meter gezien (met Dafne!), hinkstapsprong, steeple chase, hordenlopen en het kogelstoten. Weer een wereldrecord bij het kogelstoten, tof!

Maar daar bleef het nog niet bij. Ik ben ook naar de halve finale van het damesvoetbal geweest. Stiekem had ik vooral een kaartje gekocht omdat het in het Maracana was, maar ik viel met mijn neus in de boter: Brazilië speelde. Het stadion was dus helemaal uitverkocht en vol, een oorverdovend gejuich toen Brazilië een penalty binnenschoot… Uiteindelijk verloor Brazilië na verlenging en penalty’s hartstikke onterecht van Zweden. Jammer voor de Brazilianen, maar ik vond het vooral heel erg gaaf om deze sfeer mee te maken.

En alsof dit nog niet genoeg was, ben ik ook nog naar de wedstrijd om brons van de volleybalsters geweest. Ook dat was super tof. Rondom de wedstrijd is er veel spektakel (muziek, dansjes) en de wedstrijd zelf was op topniveau. Jammer dat de meiden niet hebben gewonnen, maar de VS speelde echt super en was niet te verslaan.

Over het algemeen is het rondom de wedstrijden wel goed geregeld. Om naar een wedstrijd toe te gaan, pak ik bij voorkeur de metro, want taxi’s zijn onvoorspelbaar en vaak duurder. Dan nog moet je zeker anderhalf tot twee uur reistijd inplannen. Op alle Olympische terreinen staan lange rijen voor de securitycheck (die vervolgens behoorlijk willekeurig en makkelijk te omzeilen is). Eten en drinken halen doe ik niet; daarvoor sta je zo anderhalf uur in de rij. Brazilianen houden van rijen, dat is de conclusie tot nu toe. Aan kaarten komen is relatief eenvoudig, tenzij als Brazilië speelt: soms zijn ze gewoon online nog te koop, er is een levendig circuit tussen Nederlanders onderling, er staan bij wedstrijden van NL vaak Brazilianen voor de deur van het HHH die kaarten verkopen en anders is er wel iemand bij het stadion die z’n kaartje kwijt wil. De kaarten zijn ook best betaalbaar, ik betaalde van net iets meer dan een tientje voor het zeilen tot ongeveer vijftig euro voor de wedstrijd om brons van de volleybaldames.

De sporters
In het HHH komen met de dag meer sporters. Ze zijn klaar en kunnen nu ook een biertje drinken. Of, zoals een meisje aan mijn kassa zei: “bier en hamburgers, mán wat heb ik dat lang moeten laten staan. Ik kan niet wachten!” Sommige sporters zijn een beetje arrogant, anderen zijn juist super benaderbaar. Dat leidt tot leuke situaties. Sharon van Rouwendaal liet me bijvoorbeeld even aan haar arm voelen: dat nummer dat op haar arm en rug staat, krijgt ze er namelijk niet zomaar vanaf. Daar hebben we het dan gewoon over aan de kassa. Hoe grappig! Veel buitenlandse sporters ook aan de kassa gehad. Die herkennen wij niet, maar hebben soms wel medailles gewonnen en kunnen in eigen land niet normaal over straat. Ik heb een foto met een Australische gouden medaille (plus de eigenaar), maar ik moet nog even opzoeken hoe hij ook al weer heet… Een ander onvergetelijk moment is de winnaar van twee bronzen medailles die voor de grap vraagt of hij korting krijgt, en zo nee, of hij dan een kusje kan krijgen. Korting geven doen we bij niemand, maar over de rest viel te onderhandelen. ;-) Ik dacht: dat doet hij nooit, maar even later kreeg ik dus daadwerkelijk een kus van hem. En hij was er zeker net zo blij mee als ik, haha! (en ja, ik had z’n telefoonnummer moeten vragen, en nee, dat heb ik niet gedaan…)

De laatste zaterdagavond hadden we een crewfeest. Die hadden we al drie keer eerder gehad, met o.a. een akoestisch optreden van Racoon en Matt Simons, maar deze was wel heel bijzonder: Team NL was ook uitgenodigd! Met tientallen sporters en hun begeleiders en Guus Meeuwis op het podium werd het echt een waanzinnig leuk feest. Details vind ik niet geschikt om hier te delen, maar het was een fantastische afsluiter.

Het zit erop!
Na dit waanzinnige feest moest er de volgende dag gewoon weer gewerkt worden. Nog één dag, dan zat het erop. Natuurlijk zat ik weer in de ochtendploeg (het zal eens niet, na de crewfeesten was ik elke keer aan de beurt). Nog één keer kassa draaien, nog één keer omzetrapportages maken… Het was relatief rustig na drie uitverkochte dagen op rij, mede doordat het echt rotweer was, dus ik mocht zowaar ook op tijd weg. Een paar dagen eerder had ik nog van 10.30 tot 00.30 uur gewerkt, dus dat ik om half acht weg kon, viel reuze mee. Ik zat nog even op kantoor te kletsen en te twijfelen wat ik ging doen: boodschappen doen, naar het hotel door de regen en de storm, of toch nog blijven, toen de boodschap kwam dat we de deuren tijdelijk gingen sluiten. Het was steeds harder gaan stormen, er was een boom naar beneden gekomen, er waren al wat onderdelen van het huis gesneuveld (handig, de avond voor de afbouw) en het werd simpelweg te onveilig. Ik ben dus maar direct bijgesprongen om mensen bij de entree geld terug te geven. Na een klein uurtje gingen de deuren weer open, en kon ik even later ook weer het HHH in. Veel Nederlanders waren weggebleven en ook de dj deed niets speciaals. Toen om middernacht de muziek uitging, ging dat zonder ceremonieel. Toch deed het me wel iets: het zit erop!