De eerste dagen in Rio

Zondag 17 juli
When my baby, when my baby smiles at me I go to Rio de Janeiro… Dat was wat er door mijn hoofd spookte toen ik wakker werd. Vandaag vertrekken we met een deel van de crew van het Holland Heineken House naar Rio! Om half acht stond ik met een volle knaloranje koffer te wachten op een van m’n kersverse collega’s. Op Schiphol ontmoetten we de rest. Gezellig, de sfeer zit er direct in!

Na een vlucht van 11 uur komen we aan in Rio. Het is een graad of 20, net zo warm als thuis dus. Rond acht uur zijn we bij ons hotel. Ik deel mijn kamer met één collega, Denise. Met een volgende vlucht komt er nog iemand bij. Het uitzicht over de Copacabana is waanzinnig, verder is het hotel heel basic. Maar dat is prima, we zijn er toch nauwelijks. Ondanks de lange dag zijn we nog een biertje gaan drinken met onze collega’s die er al waren en het management team vanuit Heineken. De kop is eraf en de sfeer zit erin!

Maandag 18 juli
Vandaag werkdag 1! We mogen direct aan de bak. Om half acht verzamelen we voor het hotel. Na een korte taxirit staan we bij het Holland Heineken House (HHH). Het huis ligt tussen de wijken Ipanema en Leblon, vlakbij het strand van Ipanema. Het is in een ‘club’, waar (gefortuneerde) Brazilianen elkaar ontmoeten, samen sporten, er is kinderopvang, etc. Een mooi complex op een toplocatie, maar nog lang geen geschikte locatie om medaillewinnaars te huldigen. Er moet dus nog flink verbouwd worden! Na een korte rondleiding gingen we dan ook hard aan de slag. ’s Ochtends heb ik vooral heel veel meubilair van de club verplaatst naar de opslag of naar containers. Dit wordt vervangen door ons eigen meubilair of is overbodig. ’s Middags heb ik bij het zwembad gezeten om daar in het zonnetje de stoelen en tafels te schrobben. Echt zwaar werk, want de witte tafels en stoelen waren verre van wit. Het was even improviseren met de schoonmaakmaterialen: zelden waren we zo blij met schuursponsjes en een fles Ajax. Aan het einde van de middag deed alles pijn, vooral mijn armen, maar waren we wel een beetje bijgekleurd. Na een korte briefing over de veiligheid was het tijd voor ons welverdiende diner. We krijgen drie maaltijden per dag in het huis; we ontbijten samen (met o.a. scrambled eggs en tosti’s) om acht uur, hebben rond half één een warme lunch en rond half zeven warm avondeten. We werken zo dagelijks enorm veel calorieën naar binnen, maar met onze werkdagen is dat ook hard nodig. Na de fietstocht terug naar het hotel kon ik geen stap meer zetten. Rond half elf ging het licht uit, we waren gesloopt!

Dinsdag 19 juli
Vandaag had ik wat makkelijkere klusjes dan gisteren. De spierpijn viel trouwens mee, dat was een flinke opluchting. ’s Ochtends mocht ik op stap om boodschappen te gaan doen. Een van de Braziliaanse dames die hier op het kantoor het MT ondersteunt was jarig, en dat moest gevierd worden! Met een collega mocht ik op zoek naar taart en slingers. Dat was nog een flinke uitdaging; we zijn een groot deel van de ochtend er mee zoet geweest. De middag stond in het teken van de fietsen. We hebben 280 oranje fietsen, die allemaal in elkaar gezet moeten worden. Een echt fabriekje werd ingericht. Ik ben nu specialist in het vastsleutelen van de trappers. Ja, je leert hier nog eens iets! Natuurlijk was er ook tijd om jarige toe te zingen en de taart op te eten. ’s Avonds was het eindelijk tijd voor caipirinha’s. Mjum, die vielen wel lekker! Half twee thuis, dat zegt wel genoeg. Gek hoe snel je je thuis voelt; we hebben al een stamkroeg.

Woensdag 20 juli
Fris en fruitig weer aan de slag, alhoewel veel collega’s er minder fris aan toe waren. ’s Morgens onder andere weer mogen ‘buiten spelen’; met een collega naar een lampenwinkel geweest om daar lampjes terug te brengen. ’s Middags mocht ik wéér weg, wat een geluk! Boodschappen doen is echt de favoriete klus, omdat je dan even van het terrein af mag en wat van de stad kunt zien. Dat valt in de praktijk wel mee, ik heb nog steeds bijna niets gezien van Rio, maar de bouwmarkt waar ik ’s middags naar toe mocht lag wel in een leuk deel van Ipanema. Ook het strand kennen we, want daar fietsen we twee keer per dag langs, en wat we ook goed kunnen zien is het standbeeld van Jezus Christus de Verlosser. Daar hebben we vanuit het huis uitzicht op. Tenminste… als het niet zwaar bewolkt is. Waar Nederland vandaag zucht onder 32 graden, was het bij ons maar 20 graden en hadden we af en toe zelfs wat miezerregen. Overdag werken we in korte broek met een vestje erop, ’s avonds trek ik toch een lange broek aan.

De eerste dagen zitten er nu dus op. Ik heb het super naar mijn zin, de groep is ontzettend leuk en werkt hard. Het HHH wordt heel mooi, en is nog heel erg geheim, dus foto’s blijven even achterwege. Ik geniet met volle teugen!