Terugblik

Goed, het avontuur zit erop. Hoe kijk ik er op terug? Zou ik het weer doen? Wat ga ik missen? Tijd voor een terugblik.

In het algemeen was het gewoon super! Een ontzettend toffe ervaring en het is zeker voor herhaling vatbaar. Sterker nog, ik heb al even gepeild bij m’n docenten in Amsterdam of het goed is dat ik een week eerder kerstvakantie neem… zodat ik de kerstvakantie doorbreng in Disney. Ik ben beschikbaar, ik weet nog niet of Disney ook echt werk voor me heeft maar daarover hoor ik meer eind deze maand.

Eerst even terug naar deze zomer. Wat vond ik nou zo leuk? Allereerst mijn collega’s, en dan in het bijzonder de castmembers in Parks & Suites die ik kende van onze training. We hebben zo veel toffe dingen samen gedaan! Het werken was ook goed vol te houden. Ik had geluk met mijn team, iedereen was sympathiek, zelfs alle teamleiders. Een pretpark in de achtertuin was ook zeker een pluspunt voor mij als pretparkliefhebber! Heerlijk om na het werk nog even een ritje in een achtbaan of de Tower of Terror te maken! Verder had Disney alles ook wel aardig geregeld. Zo was het eten in de personeelsrestaurants erg goedkoop… De kwaliteit was wisselend en er is veel keuze maar weinig wat er eetbaar uit ziet, dus ik was ook wel heel erg blij dat ik thuis weer kon koken. Eindelijk weer eetbare groente met de vitamines er nog in, en geen patat! Disney had ook gezorgd voor onderdak. Een viersterrenhotel leek geweldig, maar dit had ook z’n nadelen en de mensen van het hotel waren soms onaardig en deden nooit wat ze beloofden.

Wat heb ik geleerd? Allereerst natuurlijk heel veel Frans. Ik kan me nu aardig redden! Ook is mijn Engels heel erg vooruit gegaan. Ik heb met m’n vrienden zo veel Engels gesproken dat het vloeiend ging en ik er niet meer over na hoefde te denken… Een fijn gevoel! Ook heb ik geleerd dat ik toch prima kan samenwonen met andere mensen. Nou ja, als die mensen een beetje tof zijn. Charlie en ik zijn echt vriendinnen geworden… terwijl ik Jesica nooit meer zal spreken en dat vinden we allebei helemaal niet erg. Het is ons gelukt om twee maanden geen ruzie te maken, en dat is best een prestatie want het is een raar mens af en toe. :) Ik heb ook geleerd dat ik Nederland niet echt mis en prima zonder m’n familie en vrienden kan. Het waren rare maanden om weg te zijn waarin behoorlijk veel gebeurd is in familiekring, dus het was goed om weer thuis te zijn, maar toch heb ik me prima kunnen redden en geen heimwee gehad. Ik heb wel geleerd dat ik een echte Nederlandse ben: ik miste vooral mijn fiets!

Wat ga ik missen? Natuurlijk alle toffe mensen die ik heb ontmoet, in het bijzonder Charlie met wie ik zoveel gedeeld heb, alhoewel ik haar gesnurk niet mis. Wat is het fijn om weer een nacht zonder oordoppen te kunnen slapen! Ik ga Disney missen, het idee dat je een pretpark in je achtertuin hebt en de hele dag door vijf verschillende talen spreekt. Ik ga Parijs missen, de stad waar ik zo vaak geweest ben. Ik heb alle toeristische highlights bezocht, maar vooral ook heel veel door de stad gewandeld en gefietst.
Wat ga ik niet missen? Natuurlijk de muziek in de shop, die werd na twee maanden héél irritant! :) Verder zal ik het onregelmatige ritme en de ongezonde voeding ook niet missen, dat zorgde ervoor dat ik –ook na twee maanden- veel vermoeider was dan thuis. Daar had iedereen overigens last van, dus het zorgde wel voor een band. Ik laat ook met veel plezier de Spaanse en Italiaanse families achter die tegen me gingen schreeuwen als ik ze niet verstond (en geloof me, ‘no parlo Italiano’ en ‘hablo un poquito Español’ gaan inmiddels heel vloeiend), en de Russische mensen die helemaal niets anders praten dan Russisch, en de commanderende Arabieren-met-veel-te-veel-geld, en de onbeschofte Engelsen (maar die waren soms ook heel beleefd). Vergeleken met al deze nationaliteiten zijn de Nederlanders echt super vriendelijk en geduldig, tot mijn verbazing zijn de castmembers dol op de Nederlandse gasten. ‘Wij Nederlanders’ hebben echt een super goede reputatie in Disney!

Ik had vooraf overigens niet verwacht dat de Fransen zó aardig zouden zijn. Nou ja, dat de Franse mannen overdreven sympathiek zouden zijn, dat is misschien beter uitgedrukt. Ik heb in twee maanden maar een paar onaardige mensen ontmoet: cassières die met het verkeerde been uit bed waren gestapt vallen daar dan ook onder. Jammer dat de mensen in het hotel ook stom waren en dat Frankrijk verder nogal wat debiele gewoontes heeft (met stip op nummer 1: het gebruik van cheques om ons uit te betalen en de bijbehorende moeilijkheden om het geld gewoon op je rekening te krijgen), maar al met al is het cultuurverschil me meegevallen. Opvallend was wel dat Franse mannen constant gesprekken met me gingen voeren. Soms was dat heel leuk (zo heb ik Sylvain leren kennen en de tijd die ik met hem heb doorgebracht was ook wel echt een hoogtepunt), maar vaak zat ik er ook helemaal niet op te wachten. Soms wil ik gewoon naar huis lopen in m’n eentje, zonder een gesprek te voeren met iemand die ik niet ken. Soms wil ik gewoon op een bankje in de zon zitten. Soms wil ik gewoon een boek lezen. En eigenlijk wil ik die Franse mannen daarna nooit weer zien. Dus sorry voor al die Franse mannen die me telefoonnummers of visitekaartjes gaven: die gingen direct de prullenbak in. Ze waren echter nooit té opdringerig, ik voelde me nooit bedreigd, het bleef altijd bij een praatje. Goed voor m’n Frans, laten we het daar maar op houden. Het zou in Nederland echter niet zo snel gebeuren.

Concluderend kan ik zeggen dat ik een super ervaring heb gehad en dat het zeker niet de laatste keer was dat ik naar het buitenland ben gegaan voor langere tijd. Jullie gaan dus nog wel vaker veel te lange verhalen van me lezen!