Het aftellen is begonnen

Pfff, ik heb een zware week gehad, nouja, een normale week met een paar zware dagen. Eigenlijk was het tot nu toe gewoon één groot feest met alleen maar leuke dingen! Maar het begin van deze werkweek was toch een beetje anders. Ik weet niet echt waar het door komt, maar misschien is het wel gewoon het besef dat ik over twee weken weer thuis ben. Aan de ene kant wil ik graag langer hier blijven, aan de andere kant kijk ik er steeds meer naar uit om naar huis te gaan. Waar ik tot nu toe alleen mijn fiets en mijn wasmachine miste, is de lijst nu een stuk langer: mijn paraplu, een bushalte voor de deur en vijftien bussen per uur staan er nu ook echt op. Ja, het regende deze week. ;) De slechte berichten over oma hebben me ook wel doen schrikken, ik wil haar ook graag bezoeken, en ik wil ook gewoon weer leuke dingen met vrienden doen zonder eerst uit te moeten zoeken wie er vrij is. :)

Gelukkig zijn er ook nog veel leuke dingen hier hoor, ik ben zeker niet ongelukkig of triest ofzo!
Zaterdag ben ik weer heerlijk naar Parijs gegaan, wel wat later dan gepland… Eerst uitgeslapen natuurlijk :) en daarna heb ik me geërgerd aan toeristen die de kaartjesautomaten niet snappen en toch een kaartje gaan proberen te produceren. Nee, dat lukt écht niet als je wilt betalen met biljetten terwijl de machine alleen muntgeld en bankpassen accepteert, ook niet als je eerst tien minuten hebt zitten prutsen om het goede ticket te krijgen, en ook niet als je er dan een medewerker bij haalt want die kan ook geen biljetteninvoermond in die machine stoppen. Zucht. Ik ben denk ik te Frans geworden, want ik heb geen enkel probleem met die machines. :) In Parijs aangekomen ontdekte ik dat het hele Invalides-complex wat groter is dan alleen het graf van Napoleon en dat er van alles te zien is, dus die is weer op de to do list gezet om later uitgebreid te bekijken. Vervolgens heb ik Sylvain weer ontmoet, we hebben heerlijk door Parijs gefietst (onder andere langs de Seine) en we zijn nog naar het Bois de Boulogne geweest. Picknicken op een omgevallen boomstam enzo, leuk! Echt genieten hoor! Moest ook wel, want het was voorlopig onze laatste dag samen. Maandag is hij op vakantie gegaan en als hij terugkomt ben ik al weer in Nederland. Misschien moet ik hem Utrecht maar eens laten zien.

Zondag was echt een trieste dag. Het regende pijpenstelen, er was bijna niemand in het park. Maar 27.000 bezoekers… Nogal weinig, als je bedenkt dat het er donderdag ruim 20.000 meer waren. Door de regen vertrokken veel mensen ook weer vroegtijdig. Het leuke was wel dat we daardoor alle tijd hadden om te donderjagen met collega’s en te kletsen met klanten. Ik heb ’s avonds ruim 20 minuten staan kletsen met een Nederlands gezin, er waren toch geen andere klanten… Echt leuk! Ook in het Frans kan ik me inmiddels aardig redden. De pauzes zijn geen beproeving meer, maar ik kijk er naar uit om met m’n collega’s te kletsen. Ik heb echt zo’n mazzel met mijn collega’s, ze zijn bijna allemaal super aardig, gezellig en geïnteresseerd in elkaar! Ook zie ik niet meer op tegen elke klant die met een ‘excusez-moi?’ naar me toe komt, ik begrijp in 80% van de gevallen direct waar het om gaat. Joepie! Natuurlijk zit m’n Frans nog stikvol fouten en heb ik de woordenschat van een klein kind, maar ik kan een gesprek voeren en ik ben ook steeds minder bang om fouten te maken. Met de hotel-collega’s praat ik af en toe ook Frans, in plaats van ‘gewoon’ Engels, en dat gaat prima. De eerste weken viel er dan zo’n pijnlijke stilte omdat niemand zich kon uitdrukken in het Frans, haha!

Maandag regende het weer de hele dag. Ik werkte bij Big Thunder Mountain in de fotoshop en daar is het normaal gesproken al rustig… Dus maandag was helemaal een feest. Wel super gezellig weer, veel tijd om met collega’s te kletsen en ook alle aandacht voor de gasten. Op die manier is werken niet zo erg! Echt super is het nou ook weer niet, zo spannend is het allemaal niet en ik merk dat ik het truucje nu wel onder de knie heb. Dat ik dinsdag, woensdag en donderdag gewoon in de shop heb gewerkt is eigenlijk ook alles wat ik over deze dagen kan melden. Er is weinig spannends gebeurd. Donderdag was wel weer echt een dag als normaal: ik heb met heel veel plezier gewerkt vandaag! Ik weet niet waarom, maar er waren veel lieve gasten. Zo waren er twee Aziatische meisjes die amper Engels spraken maar wel zes keer ‘thank you’ zeiden toen ze weg gingen… gevolgd door ‘you are beautiful’. :D Of wat te denken van het Franse mevrouwtje waar ik een aardig gesprekje mee had in het Frans, totdat ik een bepaald woord niet begreep. Ze schakelde toen over op heel langzaam en gebrekkig Engels (dan luister ik liever naar Frans, da’s makkelijker :) ) en vertelde me vervolgens dat mijn Frans al heel goed was. Schattig he?

Het aftellen is nu echt begonnen, vanaf nu moet ik nog vijf dagen werken en ik heb nog vijf dagen vrij. De laatste kans dus om lekker het park in te gaan en om Parijs te ontdekken… Ik heb al veel gezien en gedaan, maar toch wil ik nog lang niet naar huis, want mijn vrije dagen zijn hier wel echt heel erg leuk!