Heenreis en Tirana

Lichte stress: ik ben onderweg naar Schiphol als ik lees dat er grote problemen zijn op het vliegveld. Allerlei vluchten zijn vertraagd of vallen uit. Gelukkig blijkt mijn vlucht gewoon te gaan. Iets na 20 uur vertrek ik naar Tirana, Albanië. Daar aangekomen vind ik een allervriendelijkste taxichauffeur. De beste man is 60, heeft een vrouw en drie kinderen en vindt mij bijzonder aardig. Reden voor hem om eerst me een bemoedigend klopje op mijn been te geven en vervolgens zijn hand wat hoger op mijn been te laten liggen… Nadat ik mijn tas strategisch op mijn benen zet, pakt hij nog twee keer mijn hand vast. Gelukkig bereikten we toen mijn bestemming en was het verder een prima chauffeur. Veel Albanezen rijden als gekken (het hele concept ‘rijbewijs’ is hier nog geen 30 jaar oud), maar mijn opaatje reed als een bejaarde. Veilig aangekomen in mijn hostel dronk ik nog een biertje en rolde ik mijn bed in. Eerste indruk van Tirana: de weg naar het vliegveld is bezaaid met autodealers en meubelzaken, alles ziet er redelijk nieuw uit, het valt mee!

28 augustus - Tirana
Het avontuur begint. De stad in! Na een prima ontbijt in het hostel ging ik aan de wandel. Het straatbeeld deed me een beetje denken aan Zuid-Amerika: veel mensen op straat, vooral veel mannen, overal kleine winkeltjes in alles. Mensen zijn vriendelijk. Er wordt heel veel koffie gedronken, overal zijn terrasjes. Van locals hoor ik dat het ook vaak onder werktijd gebeurt, een overblijfsel uit de communistische tijd waarin je toch wel betaald kreeg…

In Tirana is van alles te doen! Ik begin met een walking tour, waarbij een leuke gids me langs de hoogtepunten van Tirana leidt. Het meest fascinerend zijn standbeelden van Lenin, Hoxha en Stalin die op een parkeerplaats zijn neergezet, een enorm gebouw in aanbouw pal naast het centrale plein waar al bijna vijf jaar niet aan is gewerkt (het geld is op), en het centrale plein zelf. Het plein is helemaal opgeknapt en heeft een piramide-vorm: het midden is hoger dan de randen. Her en der zijn sleuven in de tegels gemaakt waar water uitstroomt om het plein op een warme dag te koelen. Verstandig, want het is hier de hele zomer prachtig weer! 35 graden is meer regel dan uitzondering. Na de walking tour was het tijd om even bij te komen in de ‘Sky Tower’. Deze heeft een ronddraaiende skybar met bijzonder vriendelijke prijzen. Voor 1,50 heb je een biertje en voor een euro of vier heb je een Piña Colada of een andere cocktail. En terwijl dit een van de meest exclusieve bars in het land is! Tijdens de lunch ontdek ik dat de service in de horeca van een nogal wisselend niveau is. We zitten een half uur te wachten en hebben nog geen menu gekregen. Tijd dus om ergens anders te gaan eten. Het wordt byrek, het lokale fastfood. Een plat bladerdeeg ‘taartje’ met spinazie of kaas (of iets anders, er zijn heel veel varianten). Ik test de spinazievariant en die smaakt erg goed!

Na de lunch gaan we door naar BunkArt, een museum in een voormalig bunkercomplex. Hoogtepunten zijn de vergaderzaal (gebouwd naar Noord-Koreaans voorbeeld) en de kamers voor Enver Hoxha. Ik vond een bezoek vooral aan te raden om nog wat meer beeld te krijgen bij het bizarre leven in Albanië in de jaren vijftig, zestig, zeventig en tachtig. Zó geïsoleerd, zo vol wantrouwen. Er werden circa 200.000 bunkers gepland waarvan er rum 150.000 zijn gebouwd. Overal in het land vind je ze. Vaak zijn het kleine (tweepersoons) bunkertjes, maar soms ook zalencomplexen als degene waar nu BunkArt in gehuisvest is.

Vlakbij BunkArt zit de kabelbaan naar boven, de Dajti berg op. Dit is de langste kabelbaan in de Balkan. Ik vond het eigenlijk een doodeng ding, ondanks de dichte bakjes. Gelukkig is die wel van betrouwbare Oostenrijkse makelij, en redelijk nieuw, dus ik hield mezelf voor dat het veilig moest zijn… maar voor iemand met hoogtevrees is het eigenlijk niet zo leuk. Hij hangt behoorlijk hoog boven de grond en soms zitten er tientallen meters tussen twee steunpilaren. De kabelbaan brengt je dan ook honderden meters omhoog, tot bovenop de berg. Het uitzicht was uiteindelijk teleurstellend, want het was heiig, en het was koud boven…. Eigenlijk niet de moeite waard, dit moet je dus echt doen voor het tripje met de kabelbaan.

Ik sliep deze hele reis in hostels, en zonder uitzondering waren die eigenlijk prima. Waar er echti ets op het hostel aan te merken was (zoals slechte bedden in Sarandë), werd dat meer dan goedgemaakt door bijvoorbeeld de locatie (in dat geval: direct naast de Boulevard) of de eigenaar (in dit geval: super vriendelijk en steeds aan het schoonmaken). Bovenal was het goedkoop: ik sliep voor tussen de 11 en 14 euro per nacht. Hotels zijn er ook in overvloed, al vanaf een euro of 20. Wil je echt luxe, vier of vijf sterren, dan is dat voor 40 of 50 euro per nacht per kamer ook op het laatste moment nog wel te regelen. Leuke feature in mijn hostel in Tirana: de huisschildpad. Opvallend is dat je in Albanië verder weinig huisdieren ziet. Af en toe een kat of een hond, maar je ziet bijna niemand z’n hond uitlaten. Als dat wel het geval is, zijn het vaak wat agressief uitziende engerds.